Recenzja książki Lot 202

"Lot 202" to pozycja, którą Remigiusz Mróz mi podpadł, do tego stopnia, że postanowiłam nie czytać już jego książek w tym roku. Dlaczego? Kto czytał i kto śledzi mój profil powinien się domyślić. Innych odsyłam do recenzji trylogii "W kręgach władzy", które znajdziecie w poprzednich postach. Jednocześnie przyznaję, że to kawał świetnej lektury i dla mnie też poznanie autora od trochę innej strony, jako że "Behawiorysty" jeszcze nie znam i pierwszy raz zetknęłam się z tak krwawym Mrozem.

Akcja powieści dzieli się na dwie części, rozgrywające się w tym samym czasie, jednak w różnych miejscach.

W Opolu toczy się śledztwo w sprawie wyjątkowo brutalnego zabójstwa, chociaż początkowo wszystko wskazywało na nietypowe samobójstwo. Tożsamość zmarłego dodaje kolejne znaki zapytania, okazuje się, że mężczyzna zaginął sześć lat wcześniej w Krakowie. Zdjęcia na jego komputerze sugerują, że należał do organizacji nacjonalistycznej, a jedno z nich przedstawia go w towarzystwie premiera. To jednak dopiero początek powiązań, które okażą się być chorą grą zabójcy ze śledczymi.

W samolocie lecącym do Toronto znajduje się premier. Czy to z tego powodu maszyna zostaje przejęta przez terrorystów? A może mają inny cel? To w zasadzie bez znaczenia, liczy się tylko to, że zagrożone jest życie wszystkich pasażerów. By ich uratować, władze i służby gotowe są skorzystać ze wszystkich możliwych rozwiązań.

Nie mogłam się oderwać od tej książki, czytałam ją po nocach, przez co spałam po trzy godziny na dobę, ale absolutnie nie żałuję. Nie wiem tylko czy kiedyś wybaczę autorowi to, co zrobił.

Jeżeli nie macie w planach trylogii politycznej, to czytajcie od razu, ale jeśli się wahacie, to polecam ją potraktować jako "czwarty" tom. Teoretycznie to osobna książka, jednak gdybyście po niej sięgnęli po "W kręgach władzy" nic nie mogłoby Was już zaskoczyć.

Przyznaję, że trochę drażni mnie tendencja autora do mieszania bohaterów z różnych serii w książkach. Odbiera to przyjemność z poznawania ich, zmusza też do czytania nie cyklami, a kolejnością wydawania.

Moje 9/10.