Chwile, które nigdy się nie wydarzą recenzja

Zawsze mam problemy z pisaniem recenzji książek spoza "moich" gatunków. Czytam ich na tyle mało, że trudno by mi było je porównywać, a odnoszenie literetury pięknej czy obyczajowej do kryminału nie ma raczej sensu. Staram się więc jak najdokładniej opisać po prostu swoje odczucia, bo mam świadomość, że to, co dla mnie było minusem, może być dokładnie tym, czegoś ktoś inny szuka w takiej powieści.
"Chwile, które nigdy się nie wydarzą" to druga część londyńskiej serii Klaudii Muniak, która zaczynała od thrillerów medycznych i choć uwielbiam takie, odkąd poznałam twórczość Tess Gerritsen, to z polską autorką zaczęłam trochę od końca. Od dawna miałam ochotę przeczytać coś jej pióra, zwłaszcza odkąd dowiedziałam się, że pochodzimy z tego samego regionu.
Książkę bez problemu można czytać bez znajomości pierwszego tomu, ale pewnie go nadrobię, gdy znowu przyjdzie mi ochota na coś obyczajowego, choć przypuszczam, że sporo czasu upłynie. Sporym atutem tej powieści jest to, że gdzieś w codzienności głównej bohaterki czai się odrobina niepokoju. Do plusów muszę też zaliczyć lekki styl autorki, choć miałam problem z tym, żeby wgryźć się w tę fabułę. Przeczytałam jakieś sto stron i odłożyłam książkę na ponad dwa miesiące. Musiałam zacząć w złym momencie, bo przy drugim podejściu dokończyłam ją błyskawicznie.
Anita, czyli główna bohaterka, z jednej strony mi imponowała, z drugiej wydawała się kompletnie oderwana od rzeczywistości. Pod koniec wyjaśniło się jakby, z czego to mogło wynikać, jednak w mojej ocenie takiego zachowania nie da się usprawiedliwiać w żaden sposób. Zdaję sobie też sprawę, że w powieściach obyczajowych to normalne, że wszystko, czego kobiecie potrzeba, to miłość. I choć w tej konkretnej książce sporo było naprawdę wartościowych wątków, to ten główny niestety przypominał najbardziej schematyczny romans.
"Chwile, które nigdy się nie wydarzą" to poruszająca opowieść połączona z dość szczegółowym opisem Londynu. Choć ogólnie mnie rozczarowała, to doceniam to, że autorka podjęła się trudnej i wymagającej tematyki z niezwykłym wyczuciem.
Moje 5/10.