Chwile, które nigdy się nie wydarzą

Zawsze mam problemy z pisaniem recenzji książek spoza "moich" gatunków. Czytam ich na tyle mało, że trudno by mi było je porównywać, a odnoszenie literetury pięknej czy obyczajowej do kryminału nie ma raczej sensu. Staram się więc jak najdokładniej opisać po prostu swoje odczucia, bo mam świadomość, że to, co dla mnie było minusem, może być dokładnie tym, czegoś ktoś inny szuka w takiej powieści.
"Chwile, które nigdy się nie wydarzą" to druga część londyńskiej serii Klaudii Muniak, która zaczynała od thrillerów medycznych i choć uwielbiam takie, odkąd poznałam twórczość Tess Gerritsen, to z polską autorką zaczęłam trochę od końca. Od dawna miałam ochotę przeczytać coś jej pióra, zwłaszcza odkąd dowiedziałam się, że pochodzimy z tego samego regionu.
Książkę bez problemu można czytać bez znajomości pierwszego tomu, ale pewnie go nadrobię, gdy znowu przyjdzie mi ochota na coś obyczajowego, choć przypuszczam, że sporo czasu upłynie. Sporym atutem tej powieści jest to, że gdzieś w codzienności głównej bohaterki czai się odrobina niepokoju. Do plusów muszę też zaliczyć lekki styl autorki, choć miałam problem z tym, żeby wgryźć się w tę fabułę. Przeczytałam jakieś sto stron i odłożyłam książkę na ponad dwa miesiące. Musiałam zacząć w złym momencie, bo przy drugim podejściu dokończyłam ją błyskawicznie.
Anita, czyli główna bohaterka, z jednej strony mi imponowała, z drugiej wydawała się kompletnie oderwana od rzeczywistości. Pod koniec wyjaśniło się jakby, z czego to...

Mówi się, że do Londynu się ucieka. Anita, mimo że ma dobrą pracę, jest pozornie szczęśliwa, odczuwa pustkę.

Kontynuacja londyńskiej serii jakoś tak nie przypadła mi do gustu. Miałam wrażenie, że w jednej chwili czytam przewodnik po Londynie, a w drugiej podręcznik do biologii, wypełniony specjalistycznym słownictwem. A akcja, można powiedzieć, właściwa biegła całkiem inną drogą. Nie zabraknie na pewno rozterek głównej bohaterki, momentów zastanowienia, co mocno spowalnia tempo tej książki. Więcej tu opisów, niż emocji.

Londyński klimat mnie nie urzekł. Przeczytałam, ale to nie lektura, która mnie pochłonęła i chyba za kontynuację (z treści wynika, że autorka pociągnie temat dalej) już nie sięgnę.

Anita bez wątpienia zboczyła na błędną ścieżkę w swoim życiu. Właśnie w tym momencie sobie uświadomiła, że problemy z przeszłości, ból straty, próbuje zagłuszyć ucieczką w pracę. Problem w tym, że przez to stała się pracoholiczką, która nie ma za grosz życia prywatnego, poza laboratorium. Postanowiła powiedzieć stop. Ogranicza pracę na tyle na ile jest w stanie, i zaczyna spotykać się z przyjaciółkami. Jednak znajdując pod drzwiami białe koperty i czując na swoich plecach czyjś wzrok dochodzi do wniosku, że przeszłość ją goni, a ona powinna się z nią zmierzyć. Czy kobieta będzie w stanie rozdrapać stare rany? Wydaje się, że nawet nowo rozpoczęta znajomość z sąsiadem nie jest w stanie wykazać z jej pamięci tej jednej, jedynej osoby.

Właśnie przed kilkoma chwilami odłożyłam książkę i już z miejsca chciałabym podzielić się z Wami moimi odczuciami po lekturze. Z pierwszą częścią tej serii miałam początkowo problem, przez wzgląd na dziwne zachowanie bohaterki, dopiero później wszystko się wyjaśniło i książka mnie urzekła. W przypadku drugiej części, zostałam pochłonięta od pierwszych stron. Co zauważyłam, autorka potrafi skutecznie mylić czytelnika, nie pozwalając do końca zrozumieć zachowania głównych bohaterów. Jest to dość ciekawy i intrygujący zabieg. Został przeze mnie dobrze odebrany.
Fabuła książki skupia się na londyńskim życiu Anity. Nie zabrakło tu malowniczych opisów tego jakże popularnego miejsca. Wraz z bohaterami zwiedziłam wiele ciekawych obiekt...

Klaudia Muniak jest autorką znaną przede wszystkich z thrillerów medycznych.
To dzięki niej tak naprawdę zaczęłam czytać thrillery z głównym wątkiem medycznym,poniewaz jako alsolwentka biotechnologii wie o czym pisze i nie bajeruje czytelnika pozorną wiedzą. Ona tą wiedzę ma.
Autorka postanowiła zrobić czytelnikowi niespodziankę i napisała serię obyczajową londyńską.

Przenosimy się do Londynu, gdzie życie nie zwalnia nawet na chwilę. Drapacze chmur, historyczne zabytki, herbaciarnie, instagramowe kawiarnie i ludzie w ciągłym biegu.
Tu poznajemy naszą bohaterkę dwudziestoparoletnią Różę, która stawia pierwsze kroki w mieście. W dłoni trzyma plik zdjęć z którymi zamierza przemierzać miasto. Chce odwiedzić wszystkie miejsca, które są uwiecznione na fotografii.
Tylko w jakim celu?
Kim jest dla niej Emil?
Jaki ból w sobie skrywa i kim jest tajemniczy mężczyzna poznany w metrze?
Drugi tom przedstawia nam historię przyjaciółki Róży.
Anita to pracoholiczka, uwielbiająca swoją pracę i spędzająca cały swój czas w laboratorium. Jednak za sprawą Róży dochodzi do wniosku, że mimo sukcesu zawodowego nie jest w pełni szczęśliwa.
Kiedy odnawia swoje życie prywatne na jej drodze pojawia się niepozorna przesyłka...
Autorka mieszka w Londynie, a w powieściach ukazuje go ze swojego punktu widzenia. Bardzo dobrze wtapia nas w klimat tego miasta, o którym wielu ma mylne wyobrażenie. Możemy czerpać z opisów i miejsc w które przenosi nas autorka....

Kolejny raz Klaudia Muniak pokazała, że jej pióro sprawdza się również w powieściach obyczajowych. Choć „Wszystko, czego nie zrobiliśmy razem” przypadła do mojego gustu nieco bardziej i bardziej mnie ujęła, to nie mogę powiedzieć, że „Chwile, które nigdy się nie wydarzą” mi się nie podobała. To historia bardzo poruszająca, życiowa i chwytająca za serca. Opowiadająca o problemach i życiowych zmaganiach, które są dla człowieka niezmiernie ciężkie. Momentami fabuła nieco się dłużyła, ale miała przez to swój spokojny, delikatny klimat. Autorka wprowadziła do powieści początkową niejasność i tajemniczość co sprawiło, że po czasie czytelnik będzie mógł czuć się zaskoczony. Zakończenie nieco mnie rozczarowało, nie tego chciałam dla głównej bohaterki i byłam na nią nieco zła za jej postępowanie - ale to pokazuje tylko jak bardzo życie potrafi być nieprzewidywalne i nieoczywiste.

Jak dla mnie ta książka jest bardzo przeciętna, męczyła mnie okropnie i czytanie trwało wieki. Uważam że miała potencjał na początku lecz szybko się to zmieniło. Główna bohaterka nie może się zdecydować czego chce, boi się pewnego mężczyzny, a na samym końcu książki okazuje się że tak naprawdę go kocha, więc jej strach był kompletnie bez sensu. Można było wywnioskować że boi się jakiegoś gwałciciela czy jakiegoś innego przestępcy, a okazuje się zupełnie co innego, co jest dla mnie kompletnie bez sensu. Akcja się rozkręciła może na ostatnich 30 stronach. Niestety to nie była udana książka.