Wszystko, czego nie zrobiliśmy razem

Róża wyjeżdża do Londynu z niewielkim bagażem i plikiem zdjęć w ręce. Chce odwiedzić każde z miejsc uwiecznionych na fotografiach przez swojego byłego narzeczonego. Liczy na to, że w ten sposób złagodzi ból straty i będzie w stanie zacząć żyć na nowo. Jedno spotkanie w metrze, chwila rozmowy i podyktowanie obcemu mężczyźnie numeru telefonu pozwala jej zrealizować swój cel, a jednocześnie na nowo rozbudza w niej tęsknotę za drugą osobą, a także dusi samotność i żal. Jednak... Czy jej zachowanie jest uczciwe wobec innych? Czy wszystkie kłamstwa którymi raczy rodzinę i bliskich są warte osiągnięcia celu?

"Wszystko, czego nie zrobiliśmy razem" to książka której nie pokochałam od pierwszej strony. Prawdę powiedziawszy przez pierwszą połowę powieści czułam irytację zachowaniem głównej bohaterki. Tak naprawdę mało się tu działo. Dziewczyna jeździła z miejsca na miejsce, opłakiwała stratę, wydawała się być wręcz oderwana od rzeczywistości. Mamy za to możliwość oczami Róży zwiedzić Londyn, zajrzeć do kawiarni, podziwiać piękne widoki, przyglądać się obecnym tam ludziom. Tak czy inaczej czytałam dalej, strona po stronie, a tak naprawdę nie wiem nawet kiedy dobrnęłam do drugiej połowy książki. I w tym momencie zaczęłam płakać. Każdy element układanki wskoczył na swoje miejsce. Zrozumiałam zachowanie Róży i tak bardzo było mi źle w związku z tym co ją spotkało.
Dla mnie książka nie była przewidywalna, pod koniec tak naprawdę byłam zaskoczona tym w jakim kierunku poto...

„Nieprawda, że mam tylko zdjęcia. To, co najcenniejsze, przechowujemy przecież w swoich głowach.”

Lubię obyczajówki. Odnajduję się w tym gatunku idealnie. Kiedy więc jakiś pisarz zmienia branżę gatunkową – chcę spróbować, co też udało mu się literacko zmalować. Klaudia Muniak postanowiła na chwilę opuścić mury swoich thrillerów psychologicznych i spróbować czegoś nowego. Jak jej to wyszło? Wyśmienicie ☺

Wiem, że część opinii zarzuca autorce przewidywalność, że już od początku wiadomo, jaki jest finał tej historii. Otóż ja się nie zgodzę. Bo niby się domyślałam dlaczego Roża wybrała się w podróż śladami Emila, ale też nie miałam stuprocentowej pewności, że ta wyprawa nie ma jakiegoś drugiego dna. I coś mi nie dawało spokoju, coś się nie zgadzało w tej fabule… Części złożyły się w jedną zrozumiałą opowieść gdzieś już na końcu historii. I powiem Wam, że ta historia mnie urzekła, wstrząsnęła mną i zauroczyła jednocześnie. Dotarło też do mnie, że jako ludzie jesteśmy prości i łatwo jest nas zranić, złamać. Życie zabrało głównej bohaterce ukochanego mężczyznę – zabrało nagle, bez szans na pożegnanie, bez szans na ciąg dalszy. Róża przeżywając swoją żałobę postanawia wybrać się w podróż śladami zdjęć, które nadsyłał jej ukochany Emil. I tak – oczami Emila, a następnie oczami Róży poznajemy Londyn – miasto, które ma niejedno oblicze i każdy znajdzie w nim coś interesującego, ekscytującego – po prostu coś dla siebie.

Opo...

Jesteście przygotowani na grudzień i przedświąteczne szaleństwo?❤️

To kolejna książka, jaką przeczytałam w ramach akcji #polskietakpoprostu organizowanej przez @zaczytana_tak_po_prostu - WSZYSTKO, CZEGO NIE ZROBILIŚMY RAZEM towarzyszyło mi w październiku, gdy uczestnicy akcji zaczytywali się w książkach @klaudiamuniak ❤️

To romans, który uleczy wiele cierpiących, tęskniących serc. Pozornie może się wydawać, że jest zbyt przewidywalny, jednak jestem pewna, że nieraz będzie potrafił Was zaskoczyć. I chociaż ja wolę autorkę w nieco mroczniejszym, "thrillerowym" wydaniu, to nie mogę powiedzieć, by WSZYSTKO... było złą książką😄

Temat był naprawdę ciekawy, chociaż akcja nie porwała mnie tak, jakbym tego oczekiwała. Dla mnie po prostu wszystko było dość rozciągnięte, może aż za bardzo, chociaż wiem, że pośpiech wypadłby tu jeszcze gorzej. Mimo to brakowało mi czegoś takiego, co sprawiłoby, że książka czytałaby się sama. Sama historia mnie nie zawiodła, ale zdecydowanie oczekiwałam czegoś więcej - a wiem, że "to coś" raczej znajdę w thrillerach autorki, więc nie zamierzam sobie odpuszczać jej twórczości ❤️

Klaudia Muniak znana jest z thrillerów medycznych, jednak to najnowsza, obyczajówka okazała się okazją do poznania jej twórczości. Klimatyczna okładka skrywa powieść trochę inną, niepokojącą i pełną cierpienia.

Jest to historia Róży, która po traumatycznych wydarzeniach, postanawia wyjechać do Londynu. Tam przypadkowo poznaje Emila, który rownocześnie będzie jej wybawieniem, ale i źródłem trudnych emocji. Bo czego, jak czego, ale emocji tu nie zabraknie. Jest to powieść przepełniona smutkiem, nostalgią, bólem i bezsilnością. Dużo tu napięcia, a akcja toczy się powoli, by na końcu zaserwować nam zaskakujący finał. Chyba bardziej spodobało mi się, gdyby akcja jednak zawierała mniej opisów, które nic nie wnosiły do fabuły i dynamika byłaby większa. I chyba to główny, ale jedyny mankament tej historii.

Podobał mi się pomysł, wykonanie, trochę ubolewam nad tempem, jednak w całym rozrachunku, jest to całkiem udana powieść. Na pewno sięgnę jeszcze po inne powieści autorki.

Możliwość przeczytania powieści Klaudii Muniak w zupełnie nowej, obyczajowej odsłonie była naprawdę ciekawym doświadczeniem. Utwierdziłam się w przekonaniu, że autorka jest naprawdę zdolną kobietą, a jej pióro - niezależnie od gatunku - bardzo mi się podoba. Historia, poza oczywistą sprawą, że jest wciągająca, to także wzruszająca i romantyczna, choć owiana niemal przez cały czas pewnymi tajemnicami. Niektóre sprawy okazały się zupełnie inne niż mi się wydawało, a to ogromny plus - fabuła nie była oczywista i przewidywalna. Nie zabrakło w powieści typowego dla pisarki zamiłowania do medycyny, co bardzo mocno szanuję - pozwoliło to zachować pewien klimat, który można odczuć w pozostałych książkach Muniak. Świetnie został przedstawiony także Londyn, umiejętne i ciekawe opisy poszczególnych miejsc sprawiały, że można poczuć się tak jakby było się tam z bohaterami naprawdę.

Wybierzcie się do Londynu, który potrafi odebrać miłość, ale również może ją dać na nowo!

Już na samym początku zauważyłam, że całość jest bardzo przegadana, jeśli chodzi o narrację. Dużo opisów, przemyśleń, opowiadania. W pewnym momencie po prostu zaczęłam kartkować. W dodatku styl i język jak dla mnie były bardzo sztywne i nienaturalne. Tak samo jak dialogi.

Jeśli chodzi o bohaterów to jakoś nie zapadli mi w pamięci. Wypadli trochę nijako.

Sam pomysł był bardzo fajny, ale całość w moim odczuciu wypadła bardzo słabo.