Obserwator recenzja

Zdarzają się książki, które już po pierwszych akapitach mam ochotę rzucić w kąt i więcej do nich nie wracać. Na szczęście zdarzają mi się niezwykle rzadko, bowiem w każdym dziele staram się dostrzec potencjał. W przypadku tej lektury chęć odłożenia jej przez chwilę się we mnie pojawiła, koniec końców nie żałuję jednak, że udało mi się dobrnąć do końca, choć nie była to łatwa droga.

,,Obserwator'' Mariusza Wieteski klasyfikowany jest jako kryminał. Poniekąd słusznie, mamy przecież morderstwo, które stanowi niejako ramę fabuły. Dobrze, że nie muszę przypisywać tej powieści konkretnej kategorii, miałabym bowiem duży problem. Dla mnie to dzieło jest czymś na pograniczu baśni, powieści obyczajowej, musicalu (o ile można w ten sposób myśleć o książce) i kryminału. Jako fanka tych ostatnich, jestem przyzwyczajona do pewnego rodzaju konkretów w fabule, punktów, w których odkrywam rąbek tajemnicy, następnie jestem mamiona, mylona, nabieram podejrzeń, aby w końcu, z otwartymi szeroko oczami odkryć, kto rzeczywiście zabił. Tutaj sytuacja miała się zupełnie inaczej. Wątek zbrodni został zdominowany przez opowieści z życia bohatera; być może właśnie taki był zamysł autora. Muszę przyznać, że pierwszy raz zdarzyło mi się czytać książkę, w której pisarz w tak przedziwny sposób żongluje narracją. Przez długi czas nie mogłam się połapać w zawiłościach tego zabiegu. Powiem więcej - mam wrażenie, że nie udało mi się to do ostatniej strony. Obserwuję bohatera? Jestem nim? A może jestem mordercą? A może jednak ofiarą? Ta niepewność była dla mnie tak samo irytująca, jak intrygująca.

Dawno nie miałam do czynienia z utworem, który wywołuje u mnie tyle sprzecznych emocji. Czuję niedosyt, jestem rozczarowana, spodziewałam się czegoś więcej. Jednocześnie jednak doceniam wiele kapitalnych sentencji zawartych w lekturze. Wciąż analizuję strukturę powieści, zastanawiając się, czy nie pominęłam istotnego szczegółu, pozwalającego rzucić nowe światło na fabułę. ,,Obserwator'' raczej nie sprawdzi się w roli lektury do pochłonięcia w dwie godziny. Wymaga skupienia, ponieważ łatwo pogubić się w zawiłościach wątków i narracji. Nie postrzegam czytania tego dzieła jako straty czasu. Czuję się na tyle zaintrygowana, że z pewnością sięgnę po inne pozycje autora, co da mi jasny obraz jego twórczości.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl