Cień wiatru recenzja

" Nigdy żadna historia tak mnie nie porwała i nie oczarowała jak historia opowiedziana w tej książce - tłumaczyła Klara. - Do tej pory lektury były dla mnie wyłącznie obowiązkiem, czymś w rodzaju trybutu,jaki należało płacić nauczycielom i wychowawcom, bez zastanowienia się z reszta z jakiego tytułu. Przyjemność czytania, przekraczania tych drzwi,jakie otwierają ci się w duszy, całkowitego poddania się wyobraźni, pięknu i tajemnicy fikcji i języka,, wszystko to było mi dotąd nieznane i obce. A zaistniało dla mnie razem z tą powieścią. " 

Choć minęło 9 lat, od mojego ostatniego spotkania z powieścią " Cień Wiatru" magia tej książki za każdym razem mnie pochłania gdy po nią sięgam. Potrafię czytać ją tak,jak gdybym czytała ją po raz pierwszy,potrafię za każdym razem odkrywać coś nowego,co wcześniej nie zwróciło mej uwagi. Bezpowrotnie i na zawsze skradła moje serce.

Barcelona rok 1945, dziesięcioletni Daniel Sempere skuszony obietnicą przygody,podąża za swym ojcem- właścicielem księgarni i antykwariuszem ku tajemniczemu Cmentarzowi Zapomnianych Książek,gdzie trafiają niepotrzebne,stare,niekiedy zniszczone egzemplarze ,które być może trafią jeszcze w czyjeś ręce. Tradycja Cmentarza nakazuje wtajemniczonym wybrać dla siebie jedną książkę,by ocalić ją od zapomnienia. Chłopiec błądząc po niezliczonych korytarzach przeogromnej biblioteki natrafia na " Cień Wiatru" niejakiego Juliana Caraxa. Zauroczony powieścią Daniel nie może zrozumieć dlaczego nikt nigdy nie słyszał o pisarzu i dlaczego tak dobra powieść okazała się wielkim niewypałem? Nie mogąc przestać myśleć o autorze ,o braku jakichkolwiek informacji na jego temat i nigdzie nie napotykając na inne jego dzieła, postanawia wszcząć śledztwo na własną rękę i rozwikłać tę dziwną zagadkę. Daniel nie wie,że właśnie rozpoczęła się największa oraz najniebezpieczniejsza przygoda w jego życiu. 


Opowiadanie przemyślane w każdym szczególe. Historii Daniela towarzyszy szereg pobocznych wydarzeń. Każda z przedstawionych postaci ma coś do dodania wnosząc tym samym złowrogi powiew. Wszystko to przy końcu tworzy spójną całość ładnie się zazębiając. Napisana pięknym językiem,świetne dialogi, a metafory przyjaciela Daniela- Fermina Romero de Torres po prostu mistrzostwo świata! można się nieźle uśmiać. Niezrównane umiejętności pisarskie i niesłychany talent Carlosa Ruiz Zafona sprawiły,że pokochałam jego twórczość. Cykl o Cmentarzu Zapomnianych Książek odcisnął swe piętno na mej duszy.