Baśń o wężowym sercu recenzja
Radek Rak „Baśń o wężowym sercu, albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli”, czyli uwodzicielski rytm języka
Autor: @Orestea
·4 minuty
2020-05-07
1 komentarz
8 Polubień
„[…] przyszłość tworzyć może każdy, kto chce, ale do tworzenia przeszłości trzeba wielkiej czarodziejskiej mocy albo sprytnego umysłu”. [s. 167].
„Baśń o wężowym sercu..." to książka wymagająca, ale doskonała
Pięknie napisana. Jest w niej melodia języka, takiego jakim opowiadało się historie w długie noce. To nie jest fraza, którą się pisze, choć i zapisana wybrzmiewa w pełni. Ale weźcie i przeczytajcie przynajmniej fragmenty na głos. Jest u Raka potężne dziedzictwo kultury oralnej, ulotnej, zmiennej i niezwykle kontekstowej.
Pięknie napisana. Jest w niej melodia języka, takiego jakim opowiadało się historie w długie noce. To nie jest fraza, którą się pisze, choć i zapisana wybrzmiewa w pełni. Ale weźcie i przeczytajcie przynajmniej fragmenty na głos. Jest u Raka potężne dziedzictwo kultury oralnej, ulotnej, zmiennej i niezwykle kontekstowej.
Jest w „Baśń o wężowym sercu” rozbuchana wyobraźnia, nieskrępowana, zdolna do pokazania największego okrucieństwa, ale tak, że nie czujemy potrzeby odwracania spojrzenia, tylko pochylenia się nad wydarzeniem i zastanowienia się nad nim i dolą jego uczestników. Konwencja baśni, a w zasadzie to realizmu magicznego, odbiera bowiem wydarzeniom trochę pornograficznej dosłowności i dokumentaryzmu, i nakłada na nie filtr.
Patrzymy zatem na Jakóba, a trochę i na siebie, i widokowi temu, rozmytemu i pokrytemu warstewką magii i poezji, możemy stawić czoła.
No i przyroda! Pamiętacie jeszcze ze szkoły te wszystkie „Przyroda w Nad Niemnem”? „Puszcza w Panu Tadeuszu?” „Rola natury w Chłopach Rejmonta”? No właśnie. U Radka Raka jest lepiej. Nie tylko więcej (ktoś niedawno uświadomił mi, że więcej = prawie zawsze równa się lepiej, testuję na Was to oburzające oświadczenie😇), ale i lepiej. Narracja w „Baśni o wężowym sercu” oddycha z przyrodą. Natura jest wszędzie, dosłownie - wdziera się wszędzie!
Nie tylko do szlacheckiego dworku.
„Roślinność tętniła nie tylko na zewnątrz dworu. Pnącza wdarły się do salonu i gabinetu jaśniepana, a w przedpokoju płożyły się ogromne dynie. W sypialni całe łoże porosło makami, choć pora na maki dawno już przecież minęła. Starego zaś pana, Stanisława, który od kilku lat cierpiał na paralusz i jeździł w fotelu z kółkami, całkowicie oplótł pachnący powój, tak że wystawały spod niego tylko gładkie jak marmur dłonie”. [s. 59].
Widzicie jak pięknie Rak stawia sprawy na głowie? Nie dość, że natura wdziera się do królestwa cywilizacji i przejmuje nad nim władzę, to jeszcze sprawia, że człowiek - pan stworzenia - wygląda jak rzecz, przedmiot, jak marmurowa rzeźba. Wszystko staje na głowie.
Ale natura wg Raka nie zapisała się do new age i nie stała się bujną acz łagodną matką, co to to nie.
„Przyroda to jednak kurwa jest. Nie pojmuję, jak można było napisać w świętych księgach, że Bóg stworzył świat i wiedział, że to było dobre. Chuj tam dobre. Każdy każdego żre i nic nie ma, tylko strach, choroba i zdychanie”. [s. 192]
Pięknie i ładnie, powiecie, ale o czym jest ta „Baśń o wężowym sercu...”?
No jak to, o Jakubie Szeli! Chłopaku, który „nie ma serca, więc nie jest sobą. A nie będąc sobą, może być kimkolwiek” [parafraza cytatu s.143] i który sprowadzi sporo zamieszania i nieszczęścia na wszystkich, łącznie z samym sobą.
Poznajemy go, kiedy jest młodzieńcem i pracuje u Żyda-karczmarza. Nurkujemy, prowadzeni przez Radka Raka, głęboko w świat XIX „Galilei” i poznajemy historię Kóby. Towarzyszymy dorastaniu i rozwojowi tej kontrowersyjnej postaci. Jesteśmy z nim od pierwszych zadurzeń po rzeź. Co łączy jedno z drugim? Jaki szereg krzywd, odczutych i wyrządzonych, prowadzi do takiego końca? Jaką drogę wewnętrzną przebywa Jakób, by z chłopca sprowadzającego bezpiecznie lunatyczkę z dachu, stać się kimś, kto budzi tak wielkie przerażenie? Jak głęboko trzeba zejść do krainy Króla Węży, żeby… nie, o tej podróży wewnętrznej nie opowiem. Przeczytajcie, bo warto. I pamiętajcie, że:
„Jeśli przyjrzeć się czasowi, widać wyraźnie, że to, co ważne, zawsze zaczyna się od spraw błahych. Od byle czego zaczynają się miłości, te przynoszące szczęście i te przynoszące ból, i te, które przynoszą jedno i drugie. Od byle czego wybuchają wojny, w których giną wielkie rzesze ludzi, a ci, co przeżyli, pustynnieją gdzieś głęboko w środku i od tego spustynnienia trudno ich czasem nazywać ludźmi”. [s. 31]
„Baśń…” pokazuje napięcia między chłopami a panami i korzysta z całego arsenału środków stylistycznych. Nie będę doktoryzować się z tego tematu, ale prześledźcie go. Zobaczcie, że kiedy narrator (który jest niezwykłym kameleonem i pięknie kryje się za zasłonami ze słów!) pisze o szlachcie, zwłaszcza w początkowych fragmentach powieści, zawsze pisze „pan wyszli, przyszli, przyjechali”. Chłop zaś „wyszedł, przyszedł, przyjechał”. Panowie są inni nie tylko gramatycznie i kulturowo, ale i biologicznie: „część bycia panem, to zjadanie innych” i „”Móc zjadać inne stworzenia, to mieć nad nimi władzę” [s. 234]
Ach, te zaprzeczenia!
Historia i baśń splatają się w powieści Radka Raka, jak pasma w warkoczu dziewczyny, raz jedno, raz drugie wychodzi na plan pierwszy. W „Baśni…” uwiodło mnie szczególnie jedno: właściwie każda opisana historia jest od razu zaprzeczona! Kończy się opowieść i rozdział jej poświęcony i bah! Następny zaczyna się od „ale może to wcale tak nie było”. Stoisz czytelniku na ruchomych piaskach i twoją decyzją jest, w co uwierzysz i jak słowa narratora zinterpretujesz.
Zakończę zachętą do czytania.
„Nie oglądaj się. […] Oczy masz z przodu, a nie na dupie, żebyś patrzał przed siebie, a nie na to, co minęło”. [s. 234]
Radka Raka „Baśń o wężowym sercu, albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli” jest takim właśnie zapatrzeniem się w to, co minęło. Zapatrzeniem, które pozwala lepiej zobaczyć, co jest tu, teraz, w nas.
Moja ocena:
× 8
Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!
Gdzie kupić
Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki
2 osoby szukają tej książki
/a3167e8c-e6ab-4be3-9414-5e9961f084f0/n/basn-o-wezowym-sercu)
2 wydania
Baśń o wężowym sercu
Radek Rak
8.0/10
Seria:
Kontrapunkty
Baśń jest próbą stworzenia na nowo mitologii Galicji. Nie jest powieścią historyczną, i choć napisana z dużym szacunkiem dla ówczesnych realiów społecznych, obyczajowych i politycznych, to zawieszona ...
Komentarze
Dobra, namówiłaś mnie :)
/a3167e8c-e6ab-4be3-9414-5e9961f084f0/n/basn-o-wezowym-sercu)
2 wydania
Baśń o wężowym sercu
Radek Rak
8.0/10
Seria:
Kontrapunkty
Baśń jest próbą stworzenia na nowo mitologii Galicji. Nie jest powieścią historyczną, i choć napisana z dużym szacunkiem dla ówczesnych realiów społecznych, obyczajowych i politycznych, to zawieszona ...
Gdzie kupić
Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki
2 osoby szukają tej książki
Zobacz inne recenzje
Powiadają, powiadają... Któż nie lubi zasłuchiwać się w takie tajemnicze "powiadania", przesycone folklorystycznymi krajobrazami, dziejami i urokliwym klimatem spowitym w mrocznej i baśniowej mgle? ...
@spirit
Rozumiem zachwyt nad tą książką. Zachwyca język, którego już nie ma: wszystkie „minęło mało wiele czasu” czy „rozchwierutane cienie” „wyradzające się w przedziwne kształty” w „wieczornej śreżodze” ...
@Leeloo
Pozostałe recenzje @Orestea
/415e56f21fb9d268cf540f6e23529af1/n/psychologia-wojny)
Leo Murray, „Psychologia wojny”, czyli wszystko o moich kumplach.
Zanim przeczytałam „Psychologię wojny” Leo Murray, za najlepszą książkę o psychologii wojny i zabijania uważałam „On killing” płk. Dave’a Grossmana. Po przeczytaniu ksią...
Recenzja książki Psychologia wojny/657761dccefb5b9ad18fbb049bd0ae61/n/ferdinand-porsche)
Karl Ludvigsen, "Ferdinand Porsche. Ulubiony inżynier Hitlera”, czyli bohater jako rysunek techniczny
„[…] spokojna pewność siebie, wsparta u Porschego ogromną wiedzą w zajmujących go dziedzinach i rozległymi zainteresowaniami, wielu urzekała. Dzięki temu łatwo znajdo...
Recenzja książki Ferdinand PorscheNowe recenzje
/917f814440ae11383f34ec44a75478e8/n/wybaczam-ci)
Urocza
@daria.ilove...:
"Po raz kolejny przekonał się bowiem, że największe szczęście mogą przynosić te najprostsze rzeczy. W dodatku takie, k...
Recenzja książki Wybaczam ci/4771718c4a1cf2ae1092e5efce8d366d/n/bratobojczy-ogien)
Dokąd zmierza konflikt izraelsko-palestyński?
@z_kultury_:
Konflikt izraelsko-palestyński trwa niemal nieustannie od 1948 roku, kiedy to ogłoszono powstanie niepodległego państwa...
Recenzja książki Bratobójczy ogień/a20a4337435959c8682cef4f1683839a/n/jak-ja-go-nie-cierpie)
fajna
@daria.ilove...:
"Zasługujesz na to, co najlepsze. Zasługujesz na dobro. Zasługujesz na miłość. (...) Zrozum to wreszcie i tego się trzy...
Recenzja książki Jak ja go nie cierpię