Recenzja książki Siła kobiet

Warszawa, rok 1924, Rozalia Lubowidzka, młoda wdowa, próbuje odbudować swoje życie po piekle, które przeszła w małżeństwie. Niespodziewanie otrzymuje list od Zuzanny Grabińskiej, która prosi o pomoc dla swojej chorej córeczki, Lili, która jak twierdzi, jest nieślubnym dzieckiem zmarłego niedawno w zamachu męża Rozalii, Ignacego Lubowidzkiego, posła na sejm II Rzeczypospolitej. Do stolicy przyjeżdża także Ada, młodsza siostra Ignacego i Gustawa Lubowidzkich, pragnie bowiem studiować prawo i ucieka przed matką, która planuje wydać ją za mąż wbrew jej woli. Trzy kobiety, połączone jedną postacią, osobą Ignacego, staną ramię w ramię do walki o swoją lepszą przyszłość, o miłość, szczęście, równe prawa i sprawiedliwość.

"Siła kobiet" jest kolejną udaną powieścią pani Barbary, podobała mi się ona bardziej niż debiut. Może dlatego, że wątki romantyczne były tu znikome, a główne skrzypce grały tu trzy bohaterki i ich niełatwe losy. I choć znów nie zapałałam sympatią do głównych bohaterów, to postacie drugoplanowe, jak ciotkę Klarę czy malarkę Tamarę Łempicką, polubiłam. Podobnie było przy debiucie, że poboczne postacie bardziej mnie przekonywały, były bardziej barwne.

Powieść czyta się szybko, to zasługa dobrego pióra autorki. Dostajemy tu ponownie zarys tła historycznego dla wydarzeń opisywanych w książce, i przyznam, że znów jestem troszeczkę rozczarowana, bowiem spodziewałam się więcej informacji czy nawet opis tej walki kobiet o przyznanie im praw wyborczych,(strajk parasolek) a tu raptem dostajemy dwa zdania wspominek ciotki Klary przywołującej te wydarzenie. Promocja wydawnictwa wskazywała na coś innego, niż to co dostajemy podczas lektury. Autorka opisuje też politykę endecji, skrajny nacjonalizm, brak poszanowania ludzi z niższych sfer czy kobiet, warunki w przytułkach dla bezdomnych, postrzeganie kobiet, chcących żyć po swojemu i wspomina o zamachu stanu Piłsudskiego w maju 1926 roku.

"Siła kobiet" to ciekawa powieść o solidarności kobiecej, o ich sile i walce o lepsze życie, życie po swojemu w czasach gdy feminizm dopiero raczkował. Myślę, że ta powieść obok serialu Doktor Quinn zostanie moją ulubioną historią o emancypacji kobiet. Polecam, ja bawiłam się przy lekturze znakomicie.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Filia.