Ktokolwiek widział recenzja

Mamy dwie główne bohaterki, które poznały się w dzieciństwie, gdy miały po 7 lat. Frankie, przebojowa, impulsywna z bogatego domu – rodzice prowadzili hotel. Nieufna i nieśmiała Sophie wychowywała się z bratem Danielem i rzadko, kiedy widziała matkę, która ciężko pracowała, aby utrzymać rodzinę po tym jak uciekła od męża brutala. Obie dziewczyny dojrzewały w klaustrofobicznym małym nadmorskim miasteczku gdzie było czuć tylko zapach morza i jedzenia, marzyły, że będą odbywać dalekie podróże i już nigdy nie wrócą do miasteczka. Miały większe aspiracje niż przeciętny dzieciak zamieszkujący w Oldcliffe-on-Sea w trzecim pokoleniu. W pewne kończące się upalne lato 18 lat temu Soph (jak pieszczotliwie nazywała ją Frankie) nagle zaginęła. Policja przypuszczała, że wpadła do morze, porwał ją nurt i zginęła. Podejrzewali również samobójstwo. Ciała nie odnaleziono.

Pewnego dnia, wiele lat później, zadzwonił do Frankie Daniel by poinformować ją, że policja prawdopodobnie odnalazła szczątki Sophie. Poprosił żeby mu towarzyszyła podczas ostatecznej identyfikacji w policyjnej kostnicy i jednocześnie poprowadziła prywatne śledztwo, bo Daniel przez cały czas nie wierzył ani przez moment, że siostra popełniła samobójstwo. Czuł, że zdarzyło się coś ZŁEGO. Z duszą na ramieniu Frankie zdecyduje się powrócić do miasteczka, które dawno temu zostawiła za sobą i do którego nie wracała myślami przez 18 lat. Bała się nie tylko niechcianych wspomnień i niechętnych spojrzeń. Jakie sekrety skrywa małe nadmorskie miasteczko i jego mieszkańcy? Jaką ponurą tajemnicę miały dziewczęta zawierając pakt milczenia „nigdy, nikomu”?

W tej historii mamy wszystkie elementy, które są ważne dla przyjemnego odbioru książki a jednocześnie ważne by thriller był jak rasowy koń. Zapierający dech! Jest mroczna tajemnica i bolesne sekrety. Jest niepokój, poczucie zagrożenia, niestabilność emocjonalna bohaterów, wrogie spojrzenia zamkniętej społeczności. Przytłaczająca atmosfera małego miasteczka, które lata świetności ma już dawno za sobą. Poza sezonem słychać tam tylko krzyk mew, szum morza i czuć odór rozkładających się wodorostów. Zimowe lutowe krótkie dni, w których toczy się akcja sprawiają, że człowiek dotkliwie odczuwa dyskomfort i mimowolnie odwraca się za siebie i sprawdza czy ktoś nie podąża jego śladem. Atmosfera rodem z horroru. Fenomenalnie skonstruowana intryga. Trzymający w bezustannym napięciu thriller z zaskakującym finałem (domyśliłam się tylko części wydarzeń). Mocne zakończenie godne mistrzyni, za jaką uważam Alex Marwood!