Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata recenzja

Każdy się zachwyca, a ja przyjmę pozycję Grincha wobec autora i jego tytułu. Cieszę się, że przeczytałem "Arystotelesa i Dantego", bo miałem ich w planach od daty polskiej premiery. Sięgnę też po drugi tom i ewentualne kolejne. Co nie zmienia faktu, że w książce Saenza nie znalazłem tego "czegoś".

Przede wszystkim denerwowała mnie relacja pomiędzy Dantem i Arim. Wg mnie była zupełnie nieautentyczna, naciągana. A samo zakończenie, które było kluczowe dla tytułowych bohaterów, było niezwykle słabo uargumentowane, a przy tym tak bardzo chaotyczne! To dosyć ciekawe, bo ja zazwyczaj doszukuję się queerowych relacji wszędzie. Nawet tam, gdzie ich nie ma.

Wkurzała mnie także sztuczność dialogów. Autor powinien się w pisaniu ich zdecydowanie podszkolić. Poszczególne części wypowiadane przez bohaterów były krótkie - jednozdaniowe, czy wręcz jednowyrazowe. Często gubiłem się i nie wiedziałem, kto właściwie teraz mówi. Dodatkowo mało jest czasowników i imion postaci, które zazwyczaj pojawiają się po partiach dialogowych danego bohatera, np. "Powiedział Ari" czy "Rzekł Dante".

"Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata" to również książka bardzo śmieszna. A raczej śmieszna z założenia. Okropnie dużo w niej słów: "zaśmialiśmy się", "roześmialiśmy się", "rechotaliśmy przez pięć minut". To, moim zdaniem, wprowadzało tak niesamowitą sztuczność, że nawet szkoda to komentować. Zdarzało mi się zaśmiać raz czy dwa, ale wspominanie nawet kilka razy na stronie tych czasowników mnie raziło.

Co mi się podobało, to na pewno wątki filozoficzne związane z rozmyślaniem, szukaniem własnego miejsca na świecie, gubieniem się, próbą odkrycia, na czym polega życie, jaka jest jego istota. No i sam fakt, że książka osadzona jest u schyłku XX wieku. Coś drobnego, ale miłego i w pewien sposób oryginalnego dla tzw. tęczowych książek.

Skłamałbym, gdybym napisał, że nie słyszałem o dramie rozpętanej wokół osoby autora, a związanej z użyciem w książce pojęcia "transwestyta". Po przeczytaniu uznaję tę gównoburzę co najmniej za absurdalną. Akcja książki jest osadzona w XX wieku, II połowie lat 80. To chyba naturalne, że określenia, które teraz wyszły z użycia, a nawet nabyły obraźliwego charakteru, kilkadziesiąt lat temu były powszechnie używane. Nazywa się to archaizacją języka. Związane jest też z jego rozwojem, zmianami społeczno-obyczajowymi, rewolucją seksualną oraz powstawaniem nowych określeń. O tych zjawiskach i wydarzeniach chyba nie miały pojęcia osoby, które rzuciły absurdalnymi oskarżeniami.

"Arystoteles i Dante..." to zwykłe, podrzędne czytadło. Ta jego zwyczajność, przeciętność stanowi chyba największy problem tej pozycji. Do przeczytania na raz i zapomnienia polecam. Do wzruszenia się, popłakania, pośmiania też. Ale chyba do niczego więcej. A szkoda, bo potencjał był i to duży.