Dywan z wkładką recenzja

Od lat z wszystkich gatunków i rodzajów książek najbardziej lubię te, które mnie bawią, a najlepiej i bawią, i interesują treścią. Przy czytaniu których często się uśmiecham, a przy tym czytają się „same” i ciężko jest się od nich oderwać, nawet na czas zrobienia herbaty.

I dlatego, gdy dowiaduję się o kolejnej książce „do śmiechu” - czym prędzej staram się do niej dotrzeć i zacząć czytać.

Niestety, nie często mam przyjemność trafienia na taką, które naprawę bawi. Po pierwsze, niewielu pisarzy zadaje sobie trud napisania jakiejkolwiek komedii, a po drugie nie wszystko to, co jest opisywane jako komedia, faktycznie nią jest... przynajmniej moim zdaniem ….

Dla większości czytelników lubiących ten gatunek niekwestionowaną królową komedii kryminalnej jest Joanna Chmielewska, pisarka która w latach 1964 – 2013 napisała ponad 70 książek, których większość jest kryminałami, napisanymi z nieprzeciętnym humorem, językiem jak najbardziej polskim i z ciekawą akcją.

Ku wielkiemu żalowi czytelników, żaden twórca nie dorównał jej stylem, poczuciem humoru, umiejętnością pisania. Co i raz trafia się autor zapowiadany jako „druga Chmielewska”, ale najczęściej jest to tylko kolejna szumna zapowiedź …. A że porównanie to jest zdecydowanie nadużywane, to wielu czytelników zaczęło omijać szerokim łukiem książki polecane w ten sposób … Bo tak naprawdę nikt, jak dotąd, nie dorównał Joannie Chmielewskiej.

Jako dotąd. Bo oto wczoraj przeczytałam „Dywan z wkładką” Marty Kisiel i popłakałam się - ze śmiechu i ze szczęścia.

Ze śmiechu, bo co i raz, praktycznie w każdym rozdziale były sytuacje i słowa, które zwyczajnie mnie śmieszyły.

A ze szczęścia, bo miałam nieodparte wrażenie, że czytam nowe dzieło Chmielewskiej ….

Joanna Chmielewska i Marta Kisiel. Dwie znakomite pisarki. Obie są sobą, każda ma swój styl i, moim zdaniem, każda jest niepowtarzalna i nie do podrobienia. A w tej książce są obie … to coś, co wydaje się niemożliwe …

Bardzo, bardzo bym chciała, by Marta Kisiel nie poprzestała na tej jednej komedii, by napisała kolejne – i nawet nie musi to być kontynuacja „Dywanu …” … choć mało co by mnie tak ucieszyło jak możliwość ponownego spotkania z rodzina Trawnych…

Marta Kisiel – dziękuję. Dobra robota, naprawdę dobra robota.