Ukochane dziecko recenzja

Sama nie wiem, co myśleć o tej pozycji. Były całe rozdziały, które pochłaniałam z zapartym tchem, ale też takie przez które ciężko było mi przebrnąć. Początek jest niesamowity: mroczny, tajemniczy i trzymający w niepewności, co tak naprawdę się wydarzyło. Każde kolejne wspomnienie czy relacja zamiast wyjaśnić sytuację tylko dodatkowo ją gmatwało i sprawiało, że zaczęłam tworzyć w głowie kolejne scenariusze, by jakoś wytłumaczyć sobie co zaszło.

Największy problem z tą powieścią mam ze względu na Matthiasa. O ile początkowo współczułam mu jako zbolałemu ojcu, o tyle z czasem zwyczajnie go znielubiłam, bo coraz częściej zaczął mi się jawić jako osoba chamska z wiecznymi pretensjami do wszystkich i o wszystko. Są pewne aspekty jego zachowania, które mnie irytowały, ale są też takie, które pokazywały jak genialnie Autorka stworzyła tę postać. Dopiero z czasem zdałam sobie sprawę, że ta postać właśnie taka miała być, miała wzbudzać sprzeczne emocje i o ile uważam, że było to "rozegrane" znakomicie, o tyle wcale nie ułatwiało mi lektury.

Druga sprawa in minus to zbytnie rozciągnięcie niektórych zdarzeń i przemyśleń bohaterów. Ja naprawdę nie czułam potrzeby szczegółowego poznania myśli bohaterów, gdy musieli komuś otworzyć drzwi czy ich wyobrażeń co ich spotka za chwilę. Dla mnie było tego momentami za dużo i za bardzo spowalniało to akcję przez co moje zainteresowanie malało.

Jeśli chodzi o thrillery psychologiczne to są takie, które kocham od pierwszej strony, ale też takie, których fenomen do mnie nie przemówił. "Ukochane dziecko" plasuje się tak po środku. Genialna warstwa psychologiczna i kreacja postaci (umiem to docenić nawet, gdy czasami bohaterowie mnie irytowali),nieszablonowy pomysł na fabułę i styl, który wywoływał we mnie uczucie niepokoju. A jednak nie mogę powiedzieć, by książka mnie zachwyciła. Była naprawdę dobra i każdy miłośnik thrillerów psychologicznych powinien po nią sięgnąć. Jednak z powodu tych drobnych mankamentów, o których wspomniałam nie mogłam tak całkowicie dać się pochłonąć tej opowieści. Mimo wszystko wolę historie, które nie wywołują we mnie irytacji, nawet gdy jest ona zamierzona. Niemniej uważam, że dla wielu osób byłaby to emocjonująca lektura.