Rozbitek. Siedemdziesiąt sześć dni samotnie na morzu recenzja

Każdy dzień wydaje się dłuż­szy. Czter­dzie­stego dru­giego dnia na tra­twie ocean jest pła­ski i gorący niczym na rów­ni­ko­wym bla­sza­nym dachu w sierp­niu. Słońcu na nie­bie towa­rzy­szą setki jego odbić w nie­wiel­kich falach. Wszystko, co mogę zro­bić, to umo­ścić się w „Kaczuszce”. Tkwimy tu jak kropka w książce o czy­stych stronach

Mogłoby się wyda­wać, że w dobie współ­cze­sno­ści czło­wiek jest jed­nostką, któ­rej zwy­czajne zagu­bie­nie, czy zato­pie­nie się w bez­kre­sie prze­ra­ża­ją­cej samot­no­ści jest trudne lub nie­moż­liwe, cho­ciaż jak poka­zuje jed­nak histo­ria Ste­vena Cal­la­hana — niewykluczone.

Książka Roz­bi­tek jest pew­nego rodzaju świa­dec­twem moż­li­wo­ści czło­wieka wysta­wio­nego na potężną próbę i zma­ga­nia — walkę z siłami natury — nie­bez­piecz­nym oce­anem, reki­nami, sztor­mami i palą­cym słoń­cem, ale rów­nież, a może nawet przede wszyst­kim — ze sobą i swo­imi sła­bo­ściami — gło­dem, pra­gnie­niem oraz zabój­czym zmę­cze­niem organizmu.

Opis sie­dem­dzie­się­ciu sze­ściu dni spę­dzo­nych przez czło­wieka na morzu jest nie­wąt­pli­wie wstrzą­sa­jący, wcią­ga­jący i obfity w czę­sto ambi­wa­lentne emo­cje, momen­tami jed­nak… nużący.

Rela­cja doty­cząca kolej­nych, cza­sami spo­koj­nych dni spę­dzo­nych na tra­twie, cho­ciaż sta­no­wiąca dopeł­nie­nie opo­wie­ści, wzbo­ga­cona ponadto o ilu­stra­cje przed­sta­wia­jące roz­ma­ite kon­struk­cje i sche­maty, nie była moim zda­niem wiele wno­szą­cym elementem.

Cią­gła wiara w oca­le­nie mimo naprawdę eks­tre­mal­nych prze­żyć i kil­ku­krot­nych, bez­owoc­nych spo­tkań z prze­pły­wa­ją­cymi nie­opo­dal stat­kami sytu­uje tutaj jed­nak Cal­la­hana na pozy­cję swo­istego men­tora, który z pew­no­ścią może poka­zać czy­tel­ni­kowi, czym tak naprawdę jest nadzieja. Udo­wad­nia on rów­nież, że ciężką pracą i deter­mi­na­cją MOŻNA osią­gnąć wszystko — nawet „naro­dzić się” na nowo.

(…) nie możemy kon­tro­lo­wać naszego prze­zna­cze­nia, ale możemy pomóc w kształ­to­wa­niu go…