Rozwiązła recenzja

Chwilę przed się­gnię­ciem po kolejną z ksią­żek cze­ka­ją­cych w mojej domo­wej pocze­kalni, zasta­na­wia­łam się, czy debiut powie­ściowy męż­czy­zny w wieku już bynaj­mniej nie mło­dzień­czym, może pro­wa­dzić do cze­goś dobrego. Owy debiut — przy­bie­ra­jący zresztą postać gru­bej, bo ponad 500 stro­ni­co­wej książki, pora­ził mnie, spro­wa­dził do par­teru, potem znów posta­wił do pionu, a wszystko po to, bym osta­tecz­nie z sze­roko otwar­tymi oczami, zachłan­nie (czę­sto nawet w miej­scach „zaka­za­nych’) pozna­wała tre­ści zapi­sane na kolej­nych stro­nach powieści.

Powieść Roz­wią­zła, bo o niej oczy­wi­ście piszę, opo­wiada histo­rię nie­spełna czter­dzie­sto­let­niej Zofii — kobiety wycho­wa­nej w domu dziecka, nio­są­cej w związku z tym ogromny bagaż doświad­czeń i nie­ustan­nie poszu­ku­ją­cej odpo­wie­dzi na pyta­nie „kim jestem?”.

Główna boha­terka histo­rii — jako wiza­żystka, pod­czas jed­nego z pro­jek­tów poznaje Adama, nie­zwy­kle atrak­cyj­nego męż­czy­znę, z któ­rym łączy ją cała gama, czę­sto nawet ambi­wa­lent­nych uczuć — miło­ści, namięt­no­ści, gniewu i braku zro­zu­mie­nia. Z pozoru banalna, jedna z wielu podob­nych opowieści, Rozwiązła jest jed­nak wzbo­ga­cona pier­wiast­kiem inno­ści, gdyż Adam to młody, osiem­na­sto­letni chło­pak, prze­ja­wia­jący dodat­kowo skłon­no­ści homoseksualne.

Warto zasta­no­wić się, z jakimi kon­se­kwen­cjami może wią­zać się spo­tka­nie zako­cha­nej pary z rodziną chło­paka, w szcze­gól­no­ści zaś z nad­zwy­czaj­nie zain­try­go­wa­nym Zofią dziad­kiem Adama, od któ­rego zresztą zaczyna się powieść:

Z tego będą same kło­poty, stwier­dza w myślach Zofia, led­wie nie­fra­so­bli­wie zgo­dziła się na odwie­dziny u rodzi­ców Adama, któ­rzy spę­dzają długi majowy week­end w rodzin­nej daczy na mazur­skiej wsi. Cho­dzi o dziadka (…) ma pro­blemy, nad­ci­śnie­nie, zawał, matka sza­leje, uciekł z mia­sta pół­żywy, zaszył się na wsi..

I owszem — Zofia nie pomy­liła się w swo­ich przy­pusz­cze­niach, a od dziadka się wszystko zaczęło..

Tytuł książki i jej okładka koja­rzą się dosyć jed­no­znacz­nie. Podobne wra­że­nie spra­wiają nie­które frag­menty powie­ści, co jed­nak oka­zuje się zaska­ku­jąco złudne, gdyż Roz­wią­zła to histo­ria oparta na nie­zwy­kle spraw­nym i lek­kim opi­sie psy­cho­lo­gicz­nym, sku­pia­jąca się w szcze­gól­no­ści na poszu­ki­wa­niu wła­snego ja.

Dzięki J. Kamiń­skiemu utwier­dzi­łam się w prze­ko­na­niu, że (oczy­wi­ście poza nie­licz­nymi wyjąt­kami) powieść opi­su­jąca losy kobiety i męż­czy­zny — osób doświad­czo­nych przez życie oraz łączące ich uczu­cie — wraz z wszel­kimi wzlo­tami i upad­kami, nie musi sta­no­wić obrazu infan­tyl­nego i wręcz bole­śnie prze­wi­dy­wal­nego, a ele­menty opisu psy­cho­lo­gicz­nego nie­ko­niecz­nie muszą cha­rak­te­ry­zo­wać się wagą sło­niątka, albo nawet wiel­kiego sło­nia — za co ser­decz­nie auto­rowi dziękuję.