Córy ziemi recenzja

„Córy ziemi” to wspaniała historia pełna symboliki i tajemnic, pośród winnic hiszpańskiego regionu La Rioja. Powieść z postaciami kobiecymi, które robią wrażenie, dużo większe niż nie jedna postać męska w jakiejkolwiek powieści. Ta historia ma autentyczną magię wplecioną w opowieść o trzech siostrach, która powoli się rozrasta i chwyta czytelnika w swój świat, pozostawiając go na końcu bez słowa, opowiedziana w pierwszej osobie przez Glorię, niekwestionowaną bohaterkę tej powieści. Żyje ona w cieniu brata i ojca, bo władza mężczyzn jest bezdyskusyjna. Także siostry i matka nie mają prawa głosu, jak wszystkie kobiety w tym okresie i jakikolwiek sprzeciw z ich strony, jest surowo karany, niepokorne zachowania, tłumaczone są chorobą lub opętaniem. Wmawia się im, że obciąża je klątwa, która towarzyszy kobietom w rodzie Veltrán-Belasco od pokoleń. Ta legenda i kolor włosów, według mieszkańców regionu, są przyczyną tego, iż winnice w ich posiadłości, od lat są martwe i nie wydają plonów.

Trzy siostry będą zmuszone walczyć ze społeczeństwem, które je ciemięży i potępia, walczyć o miejsce w świecie wina, świecie, który do tej pory należał tylko do mężczyzn. Ale to nie będzie ich jedyna walka, ponieważ przyjdzie im stoczyć bój z własnymi demonami zamieszkującymi przeklętą ziemię i ich serca. Saga rodzinna pełna tajemniczości i magii, która angażuje czytelnika od początku do końca. W tak doskonałej oprawie, że z łatwością czuje się klimat Las Urracas i klątwę, która dotyka siostry.

Książka ma charakter rozrywkowy, więc próżno szukać w niej aspektów psychologicznych. Alaitz Leceaga stawia na atrakcyjną fabułę, chociaż nie można też narzekać na niezłą scenografię. Wspaniałe opisy Las Urrakas czynią z posiadłości pełnoprawnego bohatera powieści. „Córy ziemi” są pełne grozy i mrocznych tajemnic. Historia, która wywołuje dreszcz emocji z gotycką i romantyczną stylizacją. Autorka nie stroni także od drastycznych szczegółów, co może przeszkadzać w lekturze wrażliwszym czytelnikom.

Jest to powieść o silnie feministycznym przesłaniu, z cechami powieści kryminalnej i kilkoma dobrze wykreowanymi postaciami, dzięki czemu bez problemu można wczućsię w ich sytuacje i niemalże odczuć ich emocje. Szczególnie uwagę przykuwa postać Rafaela, złośliwego manipulanta, który nie chce oddać kontroli bez walki. Wartka fabuła zapiera dech w piersiach, a rozwiązywanie tajemnic ukrytych w posiadłości Las Urracas, portret zła i tajemnic, które rodzina i miasto skrywają, czynią tę powieść frapującą i intrygującą. Nie ma w niej niczego, co mi się nie podobało, jest niesamowicie filmowa, z dokładnymi i niezbędnymi opisami, które z łatwością przenoszą do realiów tamtego okresu w Hiszpanii.

Podobnie jak w przypadku degustacji dobrego wina, na koniec powieści pozostaje kilka intrygujących tematów, które poruszyły czytelnika, a ta najbardziej interesująca nuta tego bogatego bukietu, to siła i odwaga kobiet, które nie uzyskują takiego uznania, na jakie zasługują.

„Córy ziemi”, to oda do siły siostrzanych uczuć i odwagi, z bardzo wyraźną krytyką społeczeństwa i postawy mężczyzn. Krótko mówiąc, rodzinna saga z akcentami gotyckiej i wiktoriańskiej powieści, pełna tajemnicy, romansu i krytyki społecznej. Pełna niezapomnianych postaci łatwych do polubienia, ale i też takich, do których nie żywi się ciepłych uczuć, które na długo z pewnością pozostaną w mojej pamięci.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Albatros