Sezon na cuda recenzja

Muszę zwrócić honor Pani Małgorzacie Kordel. Niesłusznie oceniłam i niepotrzebnie uprzedziłam się do jej powieści. Zakładałam, że za bardzo kobieca, że banalna, że mało ambitna, o fatalnej okładce. Owszem, powieść to lekka, łatwa i przyjemna ale jednak pełna uroku.

Sezon na cuda to kontynuacja Uroczyska (którego nie czytałam, można spokojnie sięgnąć po drugą część bez znajomości pierwszej). Główna bohaterka Majka, rok wcześniej otworzyła pensjonat Uroczysko w małej miejscowości Malownicze w Sudetach. Nie przynosi on jednak takich zysków, jakie przewidywano, tym bardziej, że zapowiadali brak śniegu więc i brak turystów. Nic bardziej mylnego. Pojawia się pomysł zorganizowania w Uroczysku Wigilii, co za tym idzie zaczyna się dziać.

Majka na brak zajęć a tym bardziej nudę narzekać nie może. Zarówno w pensjonacie, jak i w szkole, gdzie również pracuje, wciąż coś się dzieje. Atrakcji dostarczają zarówno sąsiedzi, jak i rodzina i bliscy znajomi. Do tego jak się jest osobą taką, jak główna bohaterka, która dla wszystkich chce dobrze, wszędzie się wtrąci byle by tylko pomóc, to już prawdziwe szaleństwo gotowe. Przychodzi jej godzić zwaśnionych, zmagać się z brakiem prądu i ogrzewania, nieprzejezdnymi drogami i atakiem zimy. Musi podejmować decyzje dotyczące organizacji wigilii dla ludzi samotnych, użerać się z obowiązkami szkolnymi, bronić przed miłością, która pcha się drzwiami i oknami, poświęcać się nawet poprzez narażanie zdrowia w starciu z zabójczą staruszką. Jest wesoło, jest barwnie, nie ma przesady i nudy.
Pierwsze strony mnie nudziły, humor wydawał mi się wymuszony i płaski, a cała fabuła nieciekawa. Ale czytając dalej, akcja się rozwijała a komizm doskonale pasował do opisywanych wydarzeń i ich charakteru.

Śmieszy mnie fakt, iż cały ten pensjonat jest jakby tylko tłem, bo sam w sobie nie działa. Jest bazą dla przedstawienia wszystkich osobowości, miejscem spotkań, kłótni, miłości i przyjaźni.

To ciepła, pełna serdeczności, optymizmu i nadziei powieść o zwyczajnym życiu i zwykłych ludziach. Powieść, która wielokrotnie wywołała uśmiech na mojej twarzy. Autorka prezentuje wiele uniwersalnych, jakże prostych ale jakże ważnych wartości i emocji. Mówi o pomocy innym, o tym, by nie myśleć tylko o sobie ale głównie o bliźnich, by zachować dystans i nie poddawać się, a wręcz przeciwnie, brać życie w swoje ręce, wykorzystywać szanse, jakie są nam dane. Ze stron powieści bije dobro i to przeświadczenie o istnieniu życzliwych ludzi i o istnieniu cudów… Tych małych, których na pewno każdy znajdzie kilka na co dzień w swoim życiu.

Poza tym lubię powieści, których akcja dzieje się w małych miasteczkach czy wsiach. Ten specyficzny klimat wciąga, niby kameralnie ale na pewno wesoło i radośnie. Jest to literatura kobieca, której raczej unikam, jest trochę w niej banału, nie ukrywam ale jest też dystans i umiar, dlatego pozytywnie oceniam. Polecam na poprawę humoru, czyta się jednym tchem.