Sfora recenzja

"Sfora” to druga część trylogii Przemysława Piotrowskiego, po którą sięgnęłam natychmiast po przeczytaniu „Piętna”. Niestety, z przykrością muszę stwierdzić, że jest dużo słabsza od części pierwszej.

Zimową porą, tuż przed świętami Bożego Narodzenia, w Zielonej Górze znaleziona zostaje ludzką ręka. Wkrótce potem, także zmasakrowane, rozszarpane przez wilki ciało zakonnicy. Na miasto pada blady strach, tym bardziej, że świadkowie wspominają o tym, że w pobliżu miejsca zbrodni widzieli wilkołaka. Dodatkowo okazuje się, że znaleziona ręka nosi ślady ludzkich zębów. Czyżby w mieście grasował kanibal? Inspektor Czarnecki rezygnuje z urlopu, aby poprowadzić tę sprawę. Nikogo pewnie nie zaskoczy fakt, że do pomocy zaprasza Igora Brudnego, któremu naturalnie towarzyszy Julia Zawadzka. Podobnie jak w poprzedniej części, rozwiązanie zagadki ma związek z przeszłością warszawskiego komisarza.

„Sfora” to ciąg dalszy traumy jaką siostry hieronimki zafundowały swoim małoletnim podopiecznym. Tym razem autor skupia się na gehennie nastoletnich dziewczynek. Odnoszę wrażenie, że opisy zbrodni są jeszcze mocniejsze, dosadniejsze i brutalniejsze niż w „Piętnie”, a bestialstwo i okrucieństwo siostry Gwidony przekracza wszelkie granice.

W tej części bohaterowie Piotrowskiego nabierają ludzkich rysów. Nie są tylko zaprogramowanymi maszynami do rozwiązywania kryminalnych zagadek, posiadają rodziny, partnerów, potomstwo. Mają problemy z dorastającymi dziećmi, z budowaniem trwałych relacji, a co ważniejsze bywają zmęczeni, bezradni i zdarza im się popełniać błędy. Są zdecydowanie bardziej realni.

Świetna okładka i lepiej niż w „Piętnie” skonstruowane dialogi to niewątpliwie zalety tego kryminału.

Niestety, zabrakło mi tutaj elementu zaskoczenia. Zakończenie dające się przewidzieć już od mniej więcej połowy książki. Brak dynamicznej, trzymającej czytelnika w napięciu akcji i jej zaskakujących zwrotów - to wszystko sprawia, że „Sfora” mnie bardzo rozczarowała.

Mam nadzieję, że „Cherub” okaże się lepszy.