Siedemdziesiąt siedem słoni recenzja

To naprawdę ciekawa książka, pełna słońca, smaków, zapachów ale też potwornego fetoru, brudu i przejmującej biedy.
Jest opisem podróży, która zaczyna się zaskakująco nieszczęśliwie – bohater zostaje okradziony i pobity do nieprzytomności tuż po wyjściu z lotniska. Trafia do slumsu Dharavi i dzięki troskliwej opiece, po kilku tygodniach wraca do zdrowia. Czas spędzony w slumsie sprawia, że Piotr zmienia nie tylko swoje plany dotyczące wyprawy w głąb lądu ale także dotychczasowe wyobrażenie o Indiach, zaczyna wyczuwać rytm i puls tego kraju, rozumieć tak bardzo różny od europejskiego, indyjski sposób myślenia. Przygoda nabiera rozpędu a nieoczekiwane zwroty akcji wyhamowują na zręcznych opisach idyllicznych krajobrazów, blichtru bollywoodzkiego świata a także płomiennego romansu. Niebezpieczeństwa przeplatają się z sielankami, tak więc czasami naprawdę cieszymy się, że nie jesteśmy w skórze Piotra a czasami szczerze mu zazdrościmy. Książka pisana z pasją, zaraża nią czytelnika, który wraz z autorem poddaje się porywającej, indyjskiej przygodzie już od pierwszych chwil spędzonych w jej towarzystwie.
Niewątpliwą siłą książki jest to, że mamy okazję poznać Indie od zupełnie nieznanej strony: biedy ale też dostatku i przepychu środowisk artystycznych - o dziwo pełnych polskich akcentów oraz całkiem sporej Polonii.
„Siedemdziesiąt siedem słoni” to opasły tom: grubo ponad 600 stron ale czyta się go dobrze, i choć niektóre opisy trącą lekką grafomanią to całość robi niezłe wrażenie.Książka zyskałaby na wyrzuceniu ze 3/4 dialogów, które nie są najmocniejszą stroną Autora.