Sokół morski recenzja

Nie wiem czy wiecie, ale "Sokół Morski" ma swoją ekranizację. Powstała w roku 1940 i jest to ostatni wspólny film Michaela Curtiza i Errola Flynna. A że film odbiega od książki o jakieś 98% (ale sympatycznie zwizualizowane 98%) - zachęcam do poznania obu.
"Sokół Morski" - film to najoględniej mówiąc zgrabna kompilacja niewykorzystanych motywów z "Kapitana Blooda" i fantazji scenarzysty.  Dzieje się za panowania Elżbiety I, tuż przed wojną angielsko-hiszpańską i rozgromieniem Wilekiej Armady.  Piraci,  pojedynki, zdrady, wielka miłość, walki na szpady i okręty... Świetny film. Wiecznie żywa klasyka gatunku.
"Sokół Morski"- książka to zupełnie inny świat i klimat. 
Sakr-el-Bahr balansuje na granicy dwóch jakże różnych światów. W swoim jest zdrajcą i wyrzutkiem, w obecnym - Biczem Bożym, zuchwałym piratem, byłym galernikiem oraz tylko/aż(?) nawróconym niewiernym. Przeciw sobie ma oszczerstwa Lionela i intrygi Fenzileh. W grze, którą prowadzi, bardziej niż szczęście i sława wojownika liczy się spryt, inteligencja i talent do dyplomatycznych rozgrywek.  Porywając z angielskiej ziemi kłamliwego brata oraz niestałą narzeczoną i sprowadzając ich do Algieru - Oliver Tresillian usiadł na beczce prochu i podpalił lont. Strach myśleć, co się stanie, gdy to wszystko wybuchnie.
Mniej znany i nie tak porywający jak "Kapitan Blood", "Sokół Morski" jest bardziej skomplikowany i wymagający. Jest bardziej poważny, bardziej... posępny? Sabatini po raz kolejny nakreślił sugestywny świat kipiący od emocji. Zarówno bohaterów jak u czytelnika. 
I to mi się w nim podoba.