W poszukiwaniu prawdy recenzja

Jak ja się stęskniłam za Norą! Nie wiem czemu zerwałam z nią kontakt na tak długi czas. Pewnie wydawało mi się, że z niej wyrosłam, że dojrzałam do ambitniejszej literatury, a teraz: Jak trwoga to do Nory! 😂
Kiedy potrzeba Wam nieskomplikowanej literatury kobiecej (nieskomplikowanej zaznaczam, nie znaczy infantylnej) sięgnijcie po Norę Roberts. Tu znajdziecie wszystko: miłość, nienawiść, historię kryminalną, powieść psychologiczną, dużo emocji i dużo uśmiechu.
"W poszukiwaniu prawdy" też zawiera wszystkie te elementy. Ktoś może powiedzieć: "Taki misz masz nigdy na dobre nie wychodzi". Cóż... Norze wyszło. 
Bohaterowie Zane i Darby, oboje okrutnie poobijani, okaleczeni przez przeszłość, poznają się w uroczym miejscu, który dla niego jest powrotem do rodziny, dla niej miejscem, gdzie zamierza zacząć wszystko od nowa. Pomimo traumatycznej przeszłości, a może dzięki niej, oboje wiedzą, jak cenne jest życie i przyjaciele. I to dzięki przyjaciołom, tym starym i tym nowo poznanym, a także dzięki rodzinie, znowu wygrają życie, kiedy przeszłość do nich wróci. Duchy przeszłości chcą się mścić i zrobią wszystko, by zemsta się dokonała.
Tych bohaterów nie da się nie pokochać. Mnie zauroczyli momentalnie. Śmiałam się z nimi, denerwowałam, odczuwałam ich emocje. Jeżeli książka mi to daje, czegoż więcej oczekiwać? 
Nora Roberts napisała wiele książek, ja wiele z nich przeczytałam, niewiele zostało w pamięci. Ta, mimo kilku wad, które przemilczę, zagości w mojej głowie na dłużej, jestem tego pewna. Lubię, kiedy czytając książkę mam przed oczami całą akcję, widzę i czuję razem z bohaterami. I chociąż zdaję sobie sprawę, że to nie jest literatura wybitna, to w swojej kategorii naprawdę dobra. 
Oficjalnie ogłaszam, że wracam do Nory, mam nadzieję, że mi wybaczy długą rozłąkę 😁