Nazywam się cukinia recenzja

🌟 RECENZJA 🌟

Gilles Paris: Nazywam się Cukinia
Wydawnictwo: Świat Książki
Kategoria: literatura piękna
Stron: 256

Patrząc na okładkę zupełnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Czytając pełne zachwytu opinie i patrząc na wysokie oceny, podjęłam decyzję by samej przekonać się "co w trawie piszczy".
I powiem tak było warto, a ja będę polecać tę niepozorną książeczkę każdemu, bo zawiera ona wiele ciepła i mądrości, mimo tylu wylanych łez.

Dziewięcioletni Ikar zwany przez wszystkich Cukinią, podczas zabawy rewolwerem zabija swoją matkę. Nie jest do końca świadomy, co uczynił. Ona przez większość jego krótkiego życia "zabijała" go swą obojętnością, a zauważała go tylko na czas wymierzania kary.
Ikar trafia do domu dziecka pełnego poturbowanych przez los dzieciaków.
Zawiera tam pierwsze prawdziwe przyjaźnie i przeżywa pierwsze zauroczenie...

Niezwykle smutne jest to, że tęsknią one za swoimi, często podłymi rodzicami ale są to jednymi rodzice jakich mają, znają tylko takie życie, jakie dane im było z nimi wieść.
Każde z nich ma za sobą własną, niełatwą historię, to nie tylko sieroty, to również dzieci narkomanów, prostytutek, alkoholików, przestępców, bite lub wykorzystywane. Ich losy "rozwaliły" mnie na kawałki i tylko potwierdziły znaną wszystkim teorię, że niektórzy nigdy nie powinni mieć dzieci.

Świat widziany oczami dziecka, dosłowny, niewinny, często naiwny ale też niesamowicie zabawny, złożony z nieustannej gry w tysiąc pytań do...
Moglibyśmy się wiele od tych dzieciaków nauczyć, zwłaszcza co to znaczy lojalność i prawdziwa przyjaźń.
Świetna książka pełna powodów do uśmiechu i wzruszeń.

W 2016 roku na podstawie książki powstał film animowany, zdobywca wielu nagród na festiwalach filmowych.

🌟" Czasami trzeba by potrząsnąć dorosłymi, żeby obudzić dziecko które w nich śpi."

🌟 "Bardzo starzy ludzie są podobni do dzieci, tylko mają więcej lat i wieczorem wkładają swoje zęby do szklanki z wodą. Robią tyle samo głupstw co my i tak jak my Mają kłopoty z jedzeniem."