Świątynie rozrywki recenzja

Lata 20-ste ubiegłego wieku. Ludzie na całym świecie, po Wielkiej Wojnie pragną odreagować wpadając w ciąg nocnych zabaw. Średnia i zamożna część społeczeństwa ma więcej pieniędzy do wydania i nie żałuje sobie przepuszczając je na drogie drinki i tańce w nocnych klubach. Rzecz nie inaczej się ma w Anglii, gdzie nocnym życiem „rządzi” Nellie Coker, jedna z czołowych przedsiębiorczych osób, posiadających kilka klubów nocnych o różnym standardzie. Dla tych biedniejszych jak i dla londyńskiej „śmietanki towarzyskiej”, gdzie bywalcami są również członkowie rodziny królewskiej.

Nellie poznajemy w 1926 roku, gdy wychodzi z więzienia a temu faktowi przygląda się część rozbawionego społeczeństwa wracającego nad ranem z klubów, ludzie idący do pracy oraz od niedawna „rezydujący” na Bow Street nadinspektor Frobisher, który został przeniesiony do Londynu aby wyjaśnić sprawę dziewczyn, które znikają w stolicy. Pomagać ma mu w tym przedsięwzięciu Panna Kelling, która została poproszona przez siostrę jednej z zaginionych dziewczyn o jej odnalezienie.

Pięć nocnych klubów należących do Nelly, które prowadzi wspólnie z piątką swoich dzieci, chociaż szósta i najmłodsza z nich jedenastoletnia Kitty także bywa pomocna, wymaga nie lada „gimnastyki” aby konkurencja „ nie wygryzła” jej z rynku. Znajomość z ludźmi z londyńskiego półświatka i szeroko rozumiana z nimi kooperacja to część sukcesu jaki odniosła. Zatrudnianie odpowiednich fordanserek, które pojawiają się i znikają również jest mozolnym zajęciem, bo to, że dziewczyna ma wygląd nie znaczy jeszcze, że potrafi tańczyć.

Właśnie, a dlaczego znikają? I dlaczego Frobisher od tygodnia nie jest w stanie poznać jednego ze swoich podwładnych, inspektora Maddoxa? Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedź w świetnie napisanej książce Kate Atkinson, która przedstawiając czytelnikowi daną sytuację w jednym rozdziale z perspektywy jednego z bohaterów w kolejnym rozdziale minimalnie cofa się w czasie aby ukazać owe położenie z perspektywy innej postaci powieści. Jest to chwyt niezwykle inspirujący i dający czytelnikowi możliwość analizowania opisanej sytuacji z wielu perspektyw. I tan zabieg bardzo mi się podobał jak i cała powieść. Bo co jak co ale lubię książki nawiązujące do prawdziwych postaci jak i tego, że fabuła inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami. Dla mnie książka jak najbardziej godna polecenia, którą szybko się czyta.