Złota klatka recenzja

Czy jest jakiś autor, którego doskonale kojarzycie, ale nigdy nie mieliście okazji sięgnąć po jego książkę? Ja mam, a właściwie miałam, tak z Camillą Läckberg. Jestem fanką kryminałów, a mimo to „Złota klatka” jest moim pierwszym bezpośrednim spotkaniem z tą pisarką.

Faye ma z pozoru idealne życie, bogaty mąż, śliczna córeczka i piękny apartament. Jednak za tą fasadą kryje się coraz bardziej stłamszona kobieta, której jednym z zadań jest zaspokajanie oczekiwań męża, który mimo jej prób coraz bardziej się od niej odsuwa. Doprowadza ją to do rozpaczy, zwłaszcza że jest jednym z filarów sukcesu firmy Jacka, a także poświęciła dla niego swój własny rozwój i ambicje.

Pewnego dnia jednak Jack i mała Julienne nie wracają do domu, a podłogę w domu zdobi plama krwi.

Czy mężczyzna stoi za zabójstwem własnej córki?

Wiecie co? Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego zapoznania z pisarstwem Läckberg. Mamy tu bardzo dobrze dopracowanych bohaterów, tajemnice z przeszłości i zagadkę śmierci dziecka, która rozwiązuje się dopiero na sam koniec. Wszelkie wydarzenia poprzedzają, a jednocześnie naprowadzają czytelnika na to, dlaczego wydarzyło się to, co się wydarzyło i czy postępowanie bohaterów było słuszne. Autorka przeplata między sobą rozdziały dotyczące przeszłości i teraźniejszości. Pokazuje, jak wyglądało życie Faye przed i po Jacku.

Tak jak w przypadku omawianego wcześniej „Zimowego ognia”, „Złot klatka” jest książką świetną, przez którą się płynie i to w zawrotnym tempie. Przeczytanie jej zajęło mi jeden wieczór i bardzo się cieszę, że na półce już czeka na mnie kolejna część. Powieść ta doskonale pokazuje niezdrowe uzależnienie od mężczyzny, ale również to, że da się je pokonać, jeśli ma się odpowiednio dużo samozaparcia, a także plan.

Mimo, że Faye bardzo lubię, to na pierwszym miejscu jest dla mnie postać Chris, czyli jej przyjaciółki. Kobieta ta zawsze była po stronie naszej głównej bohaterki, wspierała ją i kochała. Poza tym była bardzo sympatyczną i zakręconą babką, z którą mogłabym się dogadać.

Za to Jacka od pierwszej strony tej książki szczerze nie znoszę i mam ochotę dać mu potężnego kopa. Dla równowagi w „Złotej klatce” pojawia się również pozytywna męska postać, którą jest partner Chris, którego bardzo polubiłam, bo został przedstawiony jako dobry człowiek z wielkim sercem.

Teraz do brzegu, czy książka Läckberg mi się podobała? Jak najbardziej, chętnie kiedyś do niej wrócę, a tymczasem zabieram się za kolejną powieść, by po jej zakończeniu zabrać się za „Srebrne skrzydła”, które są kolejnym tomem tej serii.