Francuska kocica recenzja

Ostatnio miałam okazję czytać książkę autorstwa Anna Tuziak pt." Francuska Kocica", która jest, pierwszym tomem serii Deja Vu. Jest to również moje pierwsze spotkanie z autorką, które okazało się zaskakująco udane. Czytałam z zapartym tchem, nie mogąc się od niej oderwać. Zaskakująca fabuła, chyba tak to mogę określić, zawrotne tempo oraz ciekawość pogłębiająca się z każdą kolejną stroną.

Brice jest piękną, drobną i delikatną brunetką. Zajmuje się restaurowaniem dzieł sztuki. Pewnego dnia natrafia na obraz, który przedstawia potężnego, dobrze zbudowanego mężczyznę o drapieżnym wyglądzie. Niezdrowa fascynacja przeradza się w obsesję. Pewnego dnia podczas bankietu Brice traci przytomność i coś się zmienia.. Odzyskuje ją w całkiem innym miejscu. Okazuje się, że jakimś cudem znalazła się w XVI wieku w Szkocji, żeby było ciekawiej, jej oczom ukazuje się mężczyzna z obrazu !

Czy Brice odnajdzie się w nowej sytuacji? Czy będzie w stanie zrozumieć zwyczaje panujące na dworze w XVI wieku?

"Francuska Kocica" to powieść obyczajowa z romansem historycznym w tle, doprawiona szczyptą fantastyki. Dlaczego fantastyki? Ponieważ nasza główna bohaterka w pewnym sensie odbywa bardzo interesującą podróż w czasie. Z czasów współczesnych cofa się do Średniowiecza, dokładnie do XVI Szkocji. Och jak wspaniale czytało mi się tę powieść. Autorka ma tak przyjemne pióro, że mimo iż narracja jest trzecioosobowa, to czyta się to tak płynnie i szybko, że mi jako osobie, która nie lubi tej formy narracji, czytało zaskakująco dobrze, a nawet przyjemnie. Choć momentami było niebezpiecznie, to nie jestem w stanie przeliczyć, ile razy parsknęłam śmiechem. Pomysł na fabułę idealny, serio. Dawno tak dobrze się nie bawiłam podczas czytania książki. Świetne przeskoczenie w czasie, dopracowane i zapięte na ostatni guzik, dzięki czemu nie jesteśmy w stanie się pogubić. Autorka bohaterów wykreowała bardzo dobrze, nie tylko głównych, ale i pobocznych. Każdy z nich miał swoje własne indywidualne cechy charakteru, dzięki którym byli dosyć realni. Birce od razu przypadła mi do gustu, jej cięty język nadawał braw tej lekturze. Natomiast Blane był wykreowany na zimnego, bezwzględnego naczelnika, który robi, co chce i bierze, co chce. Razem tworzyli taką mieszankę wybuchową. Jest to naprawdę coś innego na, nie spotkałam się jeszcze z taką pozycją, dzięki czemu stała się moją ulubioną. To taka książka z jajem, idealna na takie długie jesienne bądź zimowe wieczory. Potrafi poprawić humor, ale również gwarantuje świetne napięcie i nietuzinkową fabułę. Przy tej książce nie sposób się nudzić. Uwielbiam i z niecierpliwością czekam na kolejny TOM, po tym jest mi stanowczo mało.