Księga snów recenzja

''Może wszyscy jesteśmy tylko historiami, które właśnie ktoś czyta ?''

No właśnie, może jesteśmy tylko historiami, które ktoś czyta, albo właśnie wymyśla, albo może śni. Kto nam zaręczy, że tak nie jest ? Ta książka to jeden wielki magiczny sen. Nic w niej nie jest na pewno i naprawdę. A właściwie, może i jest, ale trudno oddzielić tu jawę od snu. Nie wiadomo co się śni bohaterom tej historii, a co przeżywają na jawie. Mimo że sama czasami się myliłam, gubiłam, wracałam parę stron do tyłu, nie wiedziałam, gdzie jestem, czy w czyimś śnie, czy nie, to książka bardzo mi się podobała.

Pozycja ta, jak pisze autorka w posłowiu, jest wynikiem jej ogromnego strachu przed utratą ojca, pisze o tym w ten sposób ''Co się stanie, kiedy pewnego dnia zgaśnie światło duszy człowieka, który tak mnie, kochał, hołubił i rozumiał? '' Czyż ten strach nie jest nam bliski ? Bliski nam wszystkim, bo wszyscy mamy kogoś, kogo utraty się boimy, chociaż na co dzień o tym nie rozmyślamy, nie zastanawiamy się, dopiero jak ta chwila nadejdzie, jesteśmy bardzo zdziwieni i zrozpaczeni, że to już, a przecież tyle jeszcze chcieliśmy...tyle nie zdążyliśmy...

Lektura ta jest mi bliska również z innego powodu, opowiada o synestetyce, a ta ''przypadłość'' bardzo mnie interesuje. Nieraz sobie myślałam, że chciałabym być kimś takim, może nie koniecznie na zawsze, ale tak na jakiś czas, by zobaczyć, jak to jest odbierać coś wszystkimi zmysłami naraz. Chyba nie zawsze jest to fajne, bo jak mówi główny bohater, trzynastoletni Samuel Valentiner

''Synestetycy to nadwrażliwi mazgaje. Gdyby istniała pigułka lecząca tę przypadłość, połknąłbym ją natychmiast '', to jednak czasami chciałabym, tak z czystej ciekawości. Trochę mi za mało tej synestezji w tej książce, ale w końcu, nie głównie o tym ona jest. A o czym jest ?

Jest o miłości, tej między kobietą i mężczyzną, ale i między dzieckiem i rodzicem. Między kimś, kogo znamy, nie znając go wcale. Ale też o trudnych wyborach, tych na całe życie, a może na całe ''nieżycie'', o odchodzeniu i rozpaczy, ale też o nadziei, tej co to jest podobno ''matką głupich', ale i tej która ''umiera ostatnia'', a w końcu o pogodzeniu się z losem, z tym że nic nie trwa wiecznie, przynajmniej w jednej jedynej postaci. Może w innych tak...

Ja chcę w to wierzyć. Na koniec jeszcze jedno, według mnie, piękne zdanie z tej książki

''Ludzie, którzy znają swoją wartość, mówią głębokim ciemnozielonym głosem, spokojnym jak stary, mądry las''

Jakże ja bym chciała tak właśnie postrzegać ludzi...