Szeptacz recenzja

Jeśli drzwi nie zamkniesz w porę, szeptać zacznie ktoś wieczorem.

Jeśli na dwór wyjdziesz sam, złego pana spotkasz tam.

Jeśli okno uchylisz choć trochę, pukanie w szybę usłyszysz przed zmrokiem.

Jeśli jesteś sam i miewasz się źle, pan Szeptacz na pewno odwiedzi cię.

 
Gdy umiera Rebecca, Tom wraz z Jakiem szukają nowego domu. Ich wybór pada na dziwny dom w Featherbank, którym Jake jest zachwycony. Po przeprowadzce okazuje się jednak, że dwa miesiące wcześniej w okolicy zaginął chłopiec w wieku Jake’a a w domu zostały ukryte szczątki. Policja, Pete Willis i Amanda Beck, prowadzą śledztwo dotyczące tych spraw a całość zaczyna się bardzo komplikować. 

Kto jeszcze nie zna tej książki ten chyba od miesiąca nie korzystał z mediów społecznościowych. „Szeptacz” jest dosłownie wszędzie, wręcz wyskakuje z lodówki a przez tak ogromną promocję oczekiwania oczywiście rosną. Sam pomysł jest genialny, wierszyk przyprawia o ciarki na plecach a krótkie rozdziały zdecydowanie przyspieszają akcję. Czytelnik poznaje historię z kilku perspektyw, przez co ma wgląd we wszystkie zdarzenia. To dobrze i źle, bo niestety pewne fakty poznajemy chyba zbyt wcześnie. Czy jest aż tak strasznie, jak to opisują blurby na okładce? No jak dla mnie nie do końca. Na początku jest faktycznie dosyć strasznie, później robi się dziwnie, ale końcówka... no mnie to aż tak bardzo nie wystraszyło żebym miała ciary.

W kwestii wątku obyczajowego jest to zdecydowanie męska historia. Ojcowie i synowie oraz ich relacje, a także wpływ tych relacji na dorosłe życie a później na więzi ze swoimi synami. Tutaj dużo się dzieje psychologicznie, choć trzeba to odczytywać między wierszami. Każdy syn potrzebuje aprobaty ojca, ma wspomnienia czy też wrażenia i odczucia z dzieciństwa które odbijają się w psychice na zawsze. 

Książka na duży plus, chociaż grozy bym się w niej nie doszukiwała. Myślę, że udźwignęła promocję wydawnictwa, a przede wszystkim plus za wspaniałą okładkę.