Upiory spacerują nad Wartą recenzja

Dwa wędkarze znajdują przy brzegu Warty bezgłowe zwłoki młodej dziewczyny. Cechą charakterystyczną jest tatuaż, a wiadomo że w 1985 roku nie była to popularna ozdoba na ciele. Poznańscy milicjanci, próbując odkryć tajemnicę śmierci kobiety natykają się na kolejne zwłoki, a w zasadzie samą głowę. Kim jest tajemniczy łowca głów? Czy milicji uda się odnaleźć sprawcę? 

Trzeba przyznać że ta książka ma swój klimat. Bohaterowie wypalają papierosa za papierosem, spożywają nadmierne ilości alkoholu, posługują się poznańską gwarą i zmagają z brakami towaru w sklepach. Typowy PRL, nic dodać nic ująć. Do pewnego momentu mnie to urzekało. Niestety z każdą kolejną stroną było coraz bardziej przesadzone i chyba nawet niepotrzebne. Momentami łapałam się na tym, że nie interesuje mnie już nawet kim jest morderca, bo autor skupił się tylko na alkoholu i głupocie kilku milicjantów. Zdaję sobie sprawę, że takie były czasy i nie wszyscy zajmowali odpowiednie stanowiska ale Olkiewicz to dla mnie przesada nawet jak na książkowe standardy, w pewnym momencie coraz bardziej irytował mnie ten wiecznie wypity i przygłupi bohater. Nawet kapitan Marcinkowski stracił ostatecznie mój szacunek, bo chociaż wydawał się kulturalny i inteligentny, to jednak ostatecznie alkohol i jego nowy samochód okazały się ważniejsze od śledztwa. Aż strach pomyśleć co lata służby zrobią z szeregowym Blaszkowskim, jeszcze ambitnym i kulturalnym... 

Upiory spacerują nad Wartą otrzymują ode mnie duży plus za klimat, ale fabuła nie do końca mnie wciągnęła a w ilości pijanych milicjantów zaczęłam się w pewnym momencie gubić.