Ślepy tunel recenzja

Książki skandynawskich autorów mają cos w sobie, że przyciągają mnie jak magnes. Tak samo było w przypadku powieści Tove Alsterdal „Ślepy tunel”. Zaczęłam czytać i… przepadłam. Autorka jest Szwedką, zadebiutowała w 2009 roku. Do tej pory w Polsce wydano trzy jej powieści.

Lekturze od samego początku towarzyszył niepokój i lekkie napięcie. Choć zaczyna się stosunkowo niewinnie, bo Sonja i Daniel porzucają swoje dotychczasowe życie w Szwecji i kupują posiadłość w… czeskich Sudetach. Na dodatek budynek okazuje się być starą winnicą! Jak nie lubić takiej książki – bo i wino, i Sudety czyli miejsce gdzie mieszkam. A południowych sąsiadów również często odwiedzam. Miedzy dwojgiem małżonków coś wisi w powietrzu – Daniel mozolnie prowadzi remont domu, poza tym ciągle ma huśtawki nastrojów, spowodowane wydarzeniami z przeszłości, o których czytelnik jeszcze na początku nie wie. Sonja zaś woli spędzać czas na eksplorowaniu nowej okolicy i poznawaniu sąsiadów. Pewnej nocy pochłonięty remontem starej piwnicy Daniel dokopuje się do tajemniczego tunelu. Małżeństwo odkrywa w nim zmumifikowane ciało dziecka, najprawdopodobniej z czasów II wojny światowej. Miejscowe służby nie wydają się zainteresowane sprawą. Ani śmiercią poznanej przez Sonję kobiety, którą rankiem znajdują na terenie winnicy.

Tove Alsterdal niesamowicie oddała klimat Sudetów i małego miasteczka na prowincji. Gdzieś tam między wierszami ukryła różnice między chłodem Szwedów, a życzliwością i dystansem mieszkańców czeskich Sudetów. Pokazała nie tylko różnice kulturowe, ale również ile można ukryć, ile stracić, ile przegapić przez barierę językową. Miało być sielsko i wiejsko, miało lać się wino strumieniami, a związek Sonji i Daniela miał wejść w nowy etap. Tymczasem nadepnęli na odcisk mrocznych sekretów i albo znajdą opatrunek, albo pozwolą się samoczynnie zagoić.

Pierwsze kilkadziesiąt stron pochłonęłam z wypiekami na twarzy. Mniej więcej od połowy lektura się komplikuje – wątki zaczynają się przeplatać, pojawia się sporo nowych postaci, łatwo się pogubić kto jest kim. I tu przyznaję, lektura zaczęła mnie lekko nużyć. Dobrym zabiegiem okazało się wplecenie w treść ciekawych i mało znanych faktów z historii II wojny światowej. Mam małe zastrzeżenia do bohaterów – Sonja z biegiem wydarzeń staje się irytująca, Daniel przeraża swoją bezradnością. Część ich wyborów oceniam jako nielogiczne. Choć „Ślepy tunel” to fikcja literacka, jestem przekonana, że duża część z tej historii mogła wydarzyć się naprawdę – Sudety to przecież bardzo niespokojny obszar.

„Ślepy tunel” to powieść o wspomnieniach. To powieść o upływającym czasie, który pozostawia ślady. Stara winnica i mozolne odkrywanie tajemnic pozwalają przenieść się w inny wymiar. Powieść Tove Alsterdal to skarby, mroczne sekrety i piękne historie. Zainteresowani? Jeśli tak, szczerze ją polecam.