Szymek recenzja

Piotra Kościelnego poznałam dzięki Mikunowi – „Zwierz” pozytywnie mnie zaskoczył, ba! do tej pory uważam go za najlepszą książkę gatunku z polskiego literackiego podwórka. Urodzony we Wrocławiu, pisarz i prywatny detektyw; przez kilkanaście lat prowadził prywatne biuro detektywistyczne, by w 2021 roku porzucić je na rzecz pisania. Jak sam pisze: „Tworzę powieści z pogranicza kryminału, thrillera i sensacji.”

„Szymek” to nowa powieść Kościelnego. Fabuła przenosi czytelnika do Wrocławia lat dziewięćdziesiątych. Na pierwszych kilkunastu stronach mamy pierwszy nokaut – piętnastoletni Szymon Dąbrowski popełnia samobójstwo. Nie znamy bohatera, nie znamy motywu. Śledztwo nie trwa długo, sprawa zostaje umorzona i zakwalifikowana jak samobójstwo, bo nie stwierdzono udziału osób trzecich. Kilka dni później od tragicznych wydarzeń jego brat Tomek skacze z dachu wieżowca. I znów: nie znamy bohatera, nie znamy motywu. A jednak wtedy prokuratura wszczyna śledztwo. Takich nokautów będzie więcej.

„Szymek” nie jest łatwą powieścią. Dotyka trudnych, ale istotnych kwestii jak nietolerancja, dorastanie, strach, odmienność, szukanie tożsamości i własnej drogi. Kolejne rozdziały przytłaczają i zwalają z nóg, coś jednak sprawia, że brniemy dalej w historię. Kościelny w znany sposób manipuluje czytelnikiem i wodzi go za nos. Historię Szymka i Tomka przeplata rozdziałami gdzie uwaga koncentruje się na Piotrze Żmigrodzkim, policjancie który boryka się z problemami alkoholowymi i demonami przeszłości oraz Krzyśku Sawickim – nowym nabytku wrocławskiej komendy. Sawicki z doświadczonym komisarzem odkryją kolejne karty historii braci.

„Szymek” to smutna historia. „Szymek” to też niestety wiarygodna historia. Młodzież lat dziewięćdziesiątych to ścieranie się subkultur, alkohol i pierwsze narkotyki, bójki i uliczne awantury, fala i „kocenie” pierwszorocznych. Powieść ważna, kreuje pole do samodzielnej interpretacji. „Szymek” to zapis samotnie znoszonych upokorzeń, zbyt intymnych jak na powieść, jakby były częścią pamiętnika. Brak empatii, bezrefleksyjność i przemoc przerażają.

Cenię autora za to, że nie boi się poruszać ważnych kwestii, że w usta bohaterów czasem wkłada słowa, które ranią. Ta powieść niektórych może przytłoczyć, ale może też być drzwiami do dyskusji. Ta powieść może pomóc otworzyć oczy na to, co niewidoczne na pierwszy rzut oka, a z czym na co dzień się stykamy. Czytajcie – warto.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu oraz PRart Media