Recenzja książki Dom z niebieskiego szkła

Czasem jest tak, że dobieramy książkę bez czytania opisu. Takim moim strzałem, wyborem, chętką okazał się właśnie „Dom z niebieskiego szkła”. I sama nie spodziewałam się tego, że będzie to taka aktualna fabuła. W sumie się tak zastanawiam czy autorka wiedziała, że tak bardzo zbliży się fabularnie do obecnej sytuacji jaką mamy w naszym kraju.

Ta jakże niepozorna książeczka opowiada o miejscu, w którym wszystko pozornie jest normalnie. Normalna praca, dom, szkoła. Nic bardziej mylnego. Tamto miejsce, tamta część miasta jest niczym getto, dla tych, którzy niestety są chorzy. Chorzy na zarazę. Pani Anna w normalny, zwykły sposób, bez naciągania prawdy pokazuje jak bardzo destrukcyjnie wpływają na ludzi takie sytuacje. Kiedy człowiek człowiekowi wilkiem, a odseparowanie od najbliższych wyniszcza od środka. Mimo to obywatele starają się funkcjonować i żyć normalnie. w końcu każdy chce żyć, każdy chce wrócić do bliskich i pokonać to co się do nich przyplątało.

Autorka stworzyła powieść z rodzaju fantastyki, gdzie wszystko jest mocno chaotyczne, ale uważam, że to dobry zabieg szczególnie, że w takich sytuacjach, często – gęsto nie ma przejawów racjonalnego myślenia. Żeby zaopatrzyć się w środki codziennego użytku każdy posiada swoją kartę, a wszystkie poczynania są pod ścisłym nadzorem.

Pani Lubczyk pisze przystępnie, lekko, prostym językiem. Przybliża nam rzeczywistość jaka dzieje się w odseparowaniu, co czują ludzie, jak strach, niepewność i tak naprawdę walka o siebie zmienia nie do poznania. Myślę, że jeśli ktoś lubi takie klimaty na pewno się nie zawiedzie, dla mnie to dobra pozycja na szybko, bo nie ma co kryć, że czyta się ekspresowo. Początkowo spodziewałam się powieści zupełnie inaczej tematycznie, ale nie czuję się zawiedziona swoim wyborem. Znajdziemy tutaj również wątki poboczne, ale nie będę spoilerować, bo wiem, że jest masa fanów właśnie takiej post apokaliptycznej literatury.

Jak dla mnie pozycja na jedno popołudnie, czy ze mną zostanie? To się jeszcze okaże. Chodź na pewno będę mieć ją w głowie czy przez samą historię czy przez obecną sytuację – trudno powiedzieć.