Żony Konstancina recenzja

Konstancin – Jeziorna, pięknie położone miasteczko pod Warszawą, gdzie życie płynie w zupełnie innym rytmie i jakby oderwane od rzeczywistości. Pozornie – to raj na ziemi, „mekka dla najbogatszych i najbardziej wpływowych mieszkańców Polski." Tutaj nikt nie martwi się o jutro pod względem bytowym, finansowym i egzystencjalnym. Tutaj jedynym zmartwieniem jest zrobić wszystko, by wyglądać olśniewająco, zamożnie i młodo. Ale w tym raju często można doświadczyć piekła, o czym przekonała się bohaterka książki „Żony Konstancina”, która doświadczyła zarówno blasków i cieni tego świata

Pani Ewelina Ślotała napisała tę książkę na podstawie swoich doświadczeń, ale bohaterka tej powieści jest fikcyjna, mimo że wszystko wygląda tak, jakby opowiadała nam o swoich doświadczeniach osobiście autorka. Pojawia się często nazwisko byłego partnera autorki, Jakuba Rzeźniczaka, z którym związek zakończył się kilkanaście lat temu. Wówczas autorka miała 23 lata i studiowała prawo. Fabuła zaczyna się w momencie, gdy Kuba opuszcza ich wspólne gniazdko. Od tego momentu jej życie całkowicie się zmieniło, jednak podobieństwo wydarzeń w życiu bohaterki książki, a faktyczne zdarzenia w życiu pisarki odbiegają nieco od siebie. Są pewne podobieństwa, ale nie są to zwierzenia pisarki, lecz jedynie opowieść na podstawie prawdziwych wydarzeń.

Następuje moment, gdy wszystko się wyjaśnia i okazuje się, że zwierzenia zostały wykorzystane do stworzenia historii kobiety, która zachłysnęła się luksusowym życiem. To w pewnym sensie alter ego pani Eweliny, niż ona w rzeczywistym wydaniu. Prawdziwe natomiast są fakty, przedstawiane o konstancińskich krezusach, ich żonach i życiu. Jawi się świat zakłamany, wyrafinowany, niedostępny dla wszystkich, w którym prawdziwa miłość jest marginesem.

Przede wszystkim przez całą książkę nie poznajemy imienia występującej głównej postaci i wszystko obserwujemy jej oczami. Po rozstaniu z partnerem wkrótce bohaterka poznaje niesamowicie bogatego biznesmena, Adama, którego ona nazywa w książce „księciem”. Wprowadził ją w świat, o którym nie myślała, że kiedykolwiek będzie w nim funkcjonować. Wierzyła, że ją spotka zupełnie inny los, niż miało to miejsce w przypadku kobiet, które jakiś czas temu weszły do tego świata. Początkowo była pod ogromnym wrażeniem swego nowego życia. Wydawało się, że szczęście się do niej uśmiechnęło. Wkrótce przekonuje się, że nie wszystko jest złotem, co się świeci. Mimo wszystko związek z Adamem nie był taki zły, jak kolejny, z przystojnym i obrzydliwie bogatym Hiszpanem, Julio, nazwanego „królem”, ale można w tym zwrocie wyczuć sarkazm.

Książka „Żony Konstancina” to połączenie wątku beletrystycznego z reportażowym, w której na przemian, stopniowo odsłaniane zostają kulisy życia w enklawie milionerów. Dużo miejsca autorka poświęciła kobietom i ich roli w tym świecie. Wyłania się z niej przede wszystkim opowieść o samotności pośród luksusu, gdy najczęściej kobieta spędza czas sama, bo mąż wciąż jest poza domem w sprawach biznesowych, przynajmniej tak brzmi oficjalna wersja. Dużo miejsca autorka poświęciła tematowi traktowania kobiet, zdrad i układów małżeńskich, które często przypominają umowy biznesowe, a nie związek dwóch kochających się osób. Okazuje się, że ich niezależność jest tylko pozorna, a one muszą dostosować się do obowiązujących zasad. Opisuje znaczenie kobiet w tym społeczeństwie, modowe trendy, reguły panujące w małżeństwach, hierarchie wśród służby, struktury społeczne uzależnione od grubości portfela, przekazuje konstancińskie plotki, w których jest sporo prawdy.

Ukazując życie konstancińskich mieszkańców, ich zwyczaje, dążenia, status życia, wyznawane wartości, styl życia ukazując blaski i cienie robi to w bardzo lekki, nieco czasami ironiczny i sarkastyczny sposób, ale porusza bardzo trudne tematy, jakim jest przemoc domowa. Na swoim przykładzie ukazuje dramat wielu kobiet, które uśmiechają się do kamer, ale mają za sobą dramatyczne doświadczenia. To świat pełen zawiści, zazdrości, zdrad, nieuczciwości, lekceważenia drugiego człowieka, arogancji, w którym kobieta jest jedynie dodatkiem do życia bogatego mężczyzny.

W mediach można przeczytać, że pani Ewelina kilka miesięcy temu została pobita przez męża, ale zostało to przedstawione tak, jakby oprawcą był były partner pisarki, czyli Kuba Rzeźnicki. Tymczasem sprawa dotyczy mężczyzny, z którym była przez ostatni czas, więc piłkarz nie ma z tym nic wspólnego. To także pokazuje, jak prasa potrafi żerować na ludzkim nieszczęściu i przedstawiać wydarzenia tak, by wzbudzić jak największe zainteresowanie.

Dziś pani Ewelina Ślotała, jest prawniczką, ale też spełnia się jako projektantka wnętrz. Wspiera też ofiary przemocy domowej, gdyż doskonale poznała i tę stronę życia. Wie, że trudno jest przeciwstawić się oprawcy i nie każda kobieta ma siłę, by poradzić sobie z tym sama.

Oglądając w mediach bogatych celebrytów, polityków czy biznesmenów wydaje się, że szczęście towarzyszy im każdego dnia, gdyż niczego im nie brakuje. Potrafią w ciągu kilku minut wydać miliony na nic nieznaczące rzeczy, bez refleksji, że są ludzie niemający nawet, co włożyć do garnka. Takie życie w bogactwie, luksusowych apartamentach, w pięknej dzielnicy u boku milionera wydaje się bajką, która jest marzeniem nie jednej kobiety. Wyłania się z tej opowieści prawda, że pieniądze szczęścia nie dają, a jedynie otwierają wszelkie drzwi. Autorka porównała swoje życie do tortu, na którym wszyscy widzą słodki lukier. Warstwa po warstwie pokazuje gorzki smak cukrowego życia i dramat nie jednej kobiety, która żyje jak księżniczka, ale w złotej klatce.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Prószyński i S-ka