Recenzja książki Tam gdzie ty

Sięgając po kolejne książki Jodi Picoult, zadaję sobie pytanie, jaki problem zostanie poruszony tym razem. Autorka nie boi się trudnych, budzących kontrowersje tematów. Być może właśnie to w jej książkach hipnotyzuje i przyciąga. Najważniejsze, że mamy możliwość wyboru – opowiedzenia się w sądzie po jednej ze stron.

Zoe i Max byli małżeństwem przez dziesięć lat. Oboje bardzo pragnęli dziecka. Po bezskutecznych próbach, kiedy sytuacja ich przerasta, rozstają się. Każde z nich idzie inną drogą. Max początkowo wraca do alkoholizmu, potem odnajduje Jezusa i wstępuje do Kościoła Wiecznej Chwały. Zoe natomiast wraca do pracy jako muzykoterapeutka. Na swojej drodze spotyka Vanessę, która prosi ją o pomoc Lucy – dziewczynie ze skłonnościami samobójczymi. Kobiety zaczynają regularnie się widywać, spędzają razem wiele czasu. Pewnego dnia Zoe zdaje sobie sprawę z miłości do przyjaciółki. Tu zaczyna się długa droga do szczęścia, zmagania z własną naturą, walka o pragnienia. Vanessa okazuje się nadzieją na to, o czym jej partnerka tak bardzo marzy – nadzieją na dziecko. Biologiczne dziecko, bowiem w klinice zostały trzy zarodki Maxa i Zoe. A co na to wszystko Max i jego nowa droga życia?

Mamy tu trzech narratorów – Zoe, Vanessę i Maxa. Każde z nich ma inne zdanie, inne poglądy. Są wierni zupełnie różnym przekonaniom. Dzielimy z nimi smutki i radości. Autorka znów doskonale nakreśliła psychologiczne sylwetki bohaterów, co w jej książkach po prostu uwielbiam.
Fabuła ponownie niesamowicie mnie wciągnęła. Dałam się porwać rozterkom bohaterów, kłótniom, emocjom i uczuciom.
Język, mimo trudnych tematów, jest prosty i zrozumiały, dzięki czemu książkę czyta się naprawdę szybko..

„Tam gdzie ty” porusza nie tylko temat homoseksualizmu i stosunku kościoła do homoseksualistów. Mówi także o ogromnym marzeniu o dziecku, drodze do szczęścia, bolesnych wyborach. A wszystko to swój finał ma na rozprawie sądowej.

Jodi Picoult kolejny raz włożyła w nasze dłonie mnóstwo emocji, dała nam temat do rozmyślań jeszcze długo po lekturze.

Książkę polecam tym, którzy jeszcze nie mieli styczności z twórczością Jodi Picoult, miłośnikom powieści obyczajowych z domieszką dramatu psychologicznego. Fanów autorki chyba nie trzeba namawiać. :)