Cud babiego lata recenzja

Czy zawsze błędy przeszłości da się wybaczyć błądząc pomiędzy wiarą i niewiarą, pomiędzy zaufaniem a jego brakiem? I czy warto walczyć o odzyskanie upragnionej miłości, o jej ocalenie, kiedy tak trudno o każdy kolejny krok?

Julia Niepołomska zdaje się być zaskoczona zdradą męża, mimo że to ona zdradziła go jako pierwsza. Decydują się jednak z pomocą terapeutów i terapii indywidualnej oraz małżeńskiej zawalczyć o swoją miłość i o to, co kiedyś tak mocno ich połączyło. Droga przed nimi jest długa i kręta. Kiedy już wydaje się, że wszystko jest na najlepszej drodze do uzdrowienia relacji, to pojawiają się przeszkody, z którymi bohaterowie na nowo muszą sobie poradzić. Czy uda im się doprowadzić terapię do końca i uratować małżeństwo?

Mam mieszane uczucia odnośnie tej książki. Z jednej strony bowiem traktuje o ważnych sprawach: o toksycznych relacjach w rodzinie, męskiej depresji, niszczącej zazdrości, lęku przed samotnością, ale też nadziei i walce o lepsze jutro, a z drugiej strony jest to przedstawione w tak mało „przystępny” sposób, że niejednokrotnie miałam ochotę rzucić książkę w kąt.

Jeśli chodzi o bohaterów to naprawdę podobała mi się postać Marka. Jego postawa i zachowanie w czasie terapii, chęć naprawy błędów. Niełatwe dzieciństwo i dopadająca go depresja nie ułatwiały mu codziennego życia, a mimo to próbował. Natomiast jego żona Julia niezmiernie mnie irytowała. Jej zachowanie było bardzo infantylne, mąż nie mógł liczyć na jej wsparcie, bo to ona była na pierwszym miejscu i jej uczucia były najważniejsze. Bardzo mi się to rzuciło w książce i zniechęciło do tej bohaterki.

Zdecydowanie na minus również język, jakim napisana była ta powieść. Miałam wrażenie, jakbym siedziała u jakiegoś psychologa lub innego specjalisty i słuchała tego specjalistycznego języka. I nie przeszkadzałoby mi to, gdyby odnosiło się tylko do momentów sesji terapeutycznych, ale niestety cała książka była tak sztywno napisana. Choćby wypowiedzi małżonków do siebie były zbyt poprawne, zbyt kanciate i chłodne, nawet wtedy, kiedy mówili o swoich uczuciach, czy najpiękniejszych przeżyciach. Dla mnie to było nie do przyjęcia.

Jeśli mam ogólnie podsumować tę książkę z gatunku literatury kobiecej, to mogę napisać, że jest to książka z potencjałem, bo otwiera oczy na wiele zagadnień, ale jej forma pozostawia wiele do życzenia. Niemniej, jak zawsze zachęcam do przeczytania, gdyż każdy może z niej otrzymać coś innego, coś, co jest dla niego ważne.