Dziewczyna z Paryża recenzja

„Motyl i skrzypce” i „Wróbel w getcie” to dwie powieści Kristy Cambron wydane w Polsce. Obie koncentrują się na wydarzeniach z czasów II wojny światowej, obie są dowodem, że w tej tematyce Cambron dobrze się czuje.

Dla Sandrine Paquet wybuch wojny zmienił wszystko. Mąż, Christian, zaginał na froncie. Codzienna egzystencja za nic nie przypomina wcześniejszego życia. Z polecenia nazistów kobieta otrzymuje zlecenie katalogowania skradzionych żydowskim rodzinom dzieł sztuki, potajemnie współpracując z francuskim ruchem oporu, a jej rola polega na przekazywaniu tajnych danych. Pewnego dnia do weryfikacja trafia tajemnicza skrzynia skrywająca suknię Chanel… Młoda krawcowa z domu mody Chanel wraz z wybuchem wojny traci pracę gdyż właścicielka decyduje zamknąć salon. By przeżyć wojenną zawieruchę Lila de Laurent szyje kreacje dla żon i kochanek niemieckich żołnierzy, dla których wybuch wojny praktycznie nic nie zmienił, dalej wydają przyjęcia i bale, wyjeżdżają za miasto. Rola krawcowej to jedynie pretekst by przekazywać ruchowi oporu cenne informacje.

Czy Lila sprosta stawianym zadaniom? Czy mąż Sandrine się odnajdzie? Czy Lila odnajdzie utraconą miłość?

„Dziewczyna z Paryża” to historia, która łączy brutalność i okrucieństwo wojny z pięknem Miasta Świateł, opowieść o uczuciach silniejszych niż śmierć. Specyfikacja wojny z perspektywy Paryża wiele różni się od tej, która toczyła się w Warszawie. Tu ciągle można znaleźć kolorowe makaroniki, szykowne suknie, buty, apaszki i croissanty z czekoladą. Z biegiem wojennych miesięcy będzie brakowało cukru, mąki i materiału na ubrania… To historia o odwadze, sile i wytrwałości. Dowód na to, że kobiety są nieugięte, nie boją się wyzwań, mogą i chcą stawić czoła wrogowi.

Lektura początkowo sprawia trudność, bo ciągle przeskakujemy między historiami bohaterek dryfując w czasie i brnąc przez przestrzeń. Wątków sporo, tym bardziej, że mnożą się bardziej mniej więcej od połowy. Z biegiem stron był to wyróżnik „Dziewczyny z Paryża” na tle innych tematycznych lektur. Niezaprzeczalnie tu dominują kobiety, nie brak tu wątków obyczajowych, elementów romansu czy sensacji. Nie brakuje też emocji i wzruszeń.

To, co wyróżnia „Dziewczynę z Paryża” od innych powieści o podobnej tematyce to wplecenie wątku projektantów mody i udział kobiet w działalności ruchu oporu. Dobra historia. Czytajcie!


Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Znak