Ludzie niczyi recenzja

Cenię autorów, którzy nie ograniczają się do jednego gatunku literackiego, zwłaszcza gdy przeskakują płynnie między moimi ulubionymi. Zwykle wtedy jednak w jednym idzie im lepiej, choć nie zawsze jest to ten, w którym zaczynali. W przypadku Sylwii Bies nie jestem w stanie stwierdzić, czy lepiej sprawdza się w kryminałach niż w thrillerach psychologicznych.
"Ludzie niczyi" to powieść, która niezwykle wpływa na emocje. Po "Toksynie" byłam pewna, że autorka potrafi doskonale ubogacać fabułę wątkami związanymi z wnętrzem bohaterów, spodziewałam się więc, że przede wszystkim na tym opierają się jej thrillery, a tym samym są bardziej statyczne. Pomyliłam się i to znacznie.
W tej książce działo się tyle, że trudno było właściwie myśleć nad jakimiś teoriami, bo ciągle pojawiały się kolejne mniej lub bardziej szokujące fakty obarczone naprawdę ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Mój stopień zaintrygowania tylko wzrastał, niczego nie byłam w stanie się domyślić i bardzo przeżywałam to, co się działo.
Podobała mi się narracja podzielona na praktycznie wszystkich bohaterów, choć oczywiście postać Anety wyróżniała się jako ta główna. Mimo że emocje im towarzyszące mi się udzielały, to zupełnie nie potrafiłam wykrzesać w sobie sympatii do żadnej z nich. Biorąc pod uwagę to, co każde z nich ma na sumieniu, nie jest to raczej szczególnie dziwne.
Wątków było w tej powieści naprawdę sporo, niektóre były zupełnie niespodziewane, ale na zakończenie wszystkie zostały wyjaśnione. Muszę przyznać, że zupełnie się tego nie spodziewałam, a zwłaszcza zaskoczyło mnie to, jaką rolę w tej fabule odegrał prolog.
"Ludzie niczyi" to thriller psychologiczny na światowym poziomie pełen napięcia, brudnych sekretów i nieoczywistych bohaterów. Sylwia Bies po raz kolejny tylko zyskała w moich oczach, zastanawiam się czy skala jej pisarskiego talentu ma w ogóle jakiś koniec. Cieszę się, że przede mną jeszcze kilka książek do nadrobienia i mam nadzieję, że w tym czasie autorka będzie pracować nad kolejnymi.
Moje 10/10.