Wykopaliska recenzja

Uwielbiam takie historie. Historie opowiadane bez pośpiechu, bez dramatycznych zwrotów akcji, gdzie wszystko co najważniejsze dzieje się w głowach i sercach głównych bohaterów. Coraz rzadziej można spotkać taką narrację, bo nawet w literaturze tak jak w życiu wszystko dzieje się szybko: akcja pędzi, bohaterowie zmieniają twarze jak maski nie pozwalając sobie na chwilę wytchnienia i zadumy. Tym bardziej doceniam takie książki jak "Wykopaliska" Johna Prestona.

Książka ta to niezwykle subtelna, melancholijna i wzruszająca opowieść o ludzkich ambicjach i marzeniach. To też historia o radzeniu sobie ze stratą po śmierci bliskiej osoby i pokonywaniu wybojów życia mimo jątrzącej się ciągle w sercu rany. A wszystko to w urokliwych pejzażach angielskiej prowincji, gdzie latem 1939 roku też już czuć zbliżającą się pożogę.
Autor w swej powieści nawiązał do autentycznych wydarzeń, które miały miejsce w Suffolk, tuż przed wybuchem II wojny światowej. Wtedy to na terenie posiadłości Edith Pretty, wynajęty przez nią archeolog-samouk dokonał jednego z największych odkryć w dziejach Wielkiej Brytanii. Natrafił na symboliczny anglosaski grobowiec królewski. Była to łódź z VII wieku pod pokładem której znaleziono nie tylko złote monety ale też biżuterię i elementy ówczesnego ubioru.
Akcja "Wykopalisk" toczy się wokół wydobycia łodzi, której odkrycie wywołuje mnóstwo emocji nie tylko w środowisku archeologów ale też mieszkańców posiadłości. A że sukces ma wielu ojców w ekipie naukowców budzi się rywalizacja, odżywają dawne urazy i konflikty. Dzień po dniu towarzyszymy bohaterom w tym wiekopomnym odkryciu obserwując ich reakcje i zmagania z losem.

Tę historię należy czytać między wierszami, bo zbyt dosłowna interpretacja rzeczywiście może sprawić, że "Wykopaliska" odbierzemy jako powieść nudną i mało emocjonującą. W tym przypadku najistotniejsze jest to co kryje się głęboko w psychice bohaterów. Czytelnik, jak prawdziwy archeolog, musi to po prostu wydobyć na światło dzienne. Serdecznie polecam!