Jutro, jutro i znów jutro recenzja

Zapewne, gdyby nie opis i wspomnienie w nim o grach i historii miłosnej, jakiej jeszcze nie czytałam, nie zdecydowałabym się zrecenzować powieści "Jutro, jutro i znów jutro" Gabrielle Zevin.

Okładka nie zachwyca, choć należy jej oddać, że zdecydowanie wyróżnia się na tle wielu innych i przyciąga wzrok. W pewnym momencie czytelnik uświadamia sobie skąd taki, a nie inny wybór.

Czytało się bardzo przyjemnie, za sprawą bogatego słownictwa, stylistyki wypowiedzi jaką niezmiernie lubię oraz wykreowania bohaterów na niedoskonałych, utkanych z wad i zalet, wkurzających swoim zachowaniem, niedopowiedzeniami, skrytością i komplikowaniem sobie życia. Denerwowałam się na nich, kręciłam z dezaprobatą głową, miałam ochotę nimi potrząsnąć dla opamiętania się, współczułam i ściskało mi się z bólu serce, gdy cierpieli.

„Jutro, jutro i znów jutro” to wspaniała powieść o pasji, całej palecie barw współpracy, a przede wszystkim to świetne studium przyjaźni i miłości. Brak mi słów by opisać, dlaczego ta historia tak zapadła mi w pamięć. Pomimo że miałam wrażenie, iż przebrnięcie przez tekst zajmie całe tygodnie, mimo że nie do końca polubiłam się z bohaterami (Sadie działała mi na nerwy – choć rozumiałam jej motywy, a skrytość Sama nie pozwalała zbytnio się do niego zbliżyć) jestem zachwycona sposobem w jaki historia tych dwojga została opowiedziana. W jak naturalny sposób dołączył do nich Marx i jak bardzo tego chłopaka polubiłam.

Autorka nie zalewa czytelnika wszystkimi odczuciami, przeżyciami czy wydarzeniami z życia bohaterów. Dawkuje je, odsiewa, uwypuklając tylko te najważniejsze.

Pod koniec przytłoczył mnie nadmiar postaci i wydarzeń i skupiałam tylko na tych najważniejszych sprawach. Cały czas zastanawiałam się też jaki będzie finał i przyznaję, że ostatnie sceny świetnie wszystko spinają. Doceniam kunszt pisarski Gabrielle Zevin, z pewnością sięgnę po jej pozostałe powieści, ale ekranizację „Jutro…” sobie odpuszczę 😉