Recenzja książki Tracker’s End

„Lojalność Jest jedną z najlepszych cech, jakie człowiek może posiadać”.

„- Byłoby łatwiej, gdybyś był dupkiem.
- Co byłoby łatwiejsze?
- Trzymanie się od Ciebie z daleka”.

Lubicie romanse MC? Czy to raczej nie wasze klimaty? U mnie zajmują równe miejsce, razem z romansami mafijnymi, choć nie bez żalu muszę stwierdzić, że nie za wiele pojawiło się ich na naszym rynku wydawniczym.

„Tracker’s end” to książka, której byłam niezwykle ciekawa. Po historiach Dexa i Arrowa przyszedł czas na Trackera, i ciekawiło mnie, czy autorka kolejny raz mnie oczaruje. Co prawda od czytania poprzednich tomów minęło trochę czasu, więc potrzebowałam chwili, by przypomnieć sobie, co się tam działo, jednak zajęło mi to dosłownie chwilę, bo niektórych historii po prostu się nie zapomina.

Nie ma co udawać, że książki z tej serii są niezwykle zaskakujące. Nie, ale to nigdy mi nie przeszkadzało. Mnie, podoba się przede wszystkim klimat, jaki się w nich znajduję. Czy chciałabym być traktowana jak niektóre kobiety z tych romansów. Zdecydowanie nie, jednak na tym właśnie polega urok MC. Podobają mi się Ci nieokrzesani faceci, którzy bez ogródek mówią, co mają na myśl i nie specjalnie przejmują się zdaniem innych. Gdy czegoś zapragną, to po to sięgają, a ich lojalność wobec innych członków klubu motocyklowego jest godna podziwu.

Historia Trackera i Lany to przede wszystkim ciągła walka z samym sobą. On doskonale wie, czego chce, ona się przed tym wzbrania, nie chcąc skończyć ze złamanym sercem. Każde z nich ma tak naprawdę dwa zupełnie inne oblicza, które powoli odkrywamy na kartkach tej książki.

Nie trudno domyślić się zakończenia tej historii, jednak cała droga, jaka do niego prowadziła, dostarczyła mi naprawdę sporo rozrywki. Było zabawnie, namiętnie, a momentami też wzruszająco. Razem z bohaterami odczuwałam ich żal, radość, smutek, podekscytowanie i złość.

Podobnie jak w innych książkach MC i tu mamy sporo wulgaryzmów i całej nieokrzesanej bandy facetów, którzy dokładnie tak samo są w stanie cię wkurzyć co oczarować, dlatego ja zawsze powtarzam, że romanse o motocyklistach trzeba po prostu lubić, a mnie „Tracker’s end” z pewnością bardzo się podobała.

POLECAM!