Małe Licho i anioł z kamienia recenzja

„Małe Licho i anioł z kamienia” to drugi tom cyklu „Małe Licho” autorstwa Marty Kisiel.

Tym razem zaczyna się dosyć zwyczajnie, bohaterowie już ochłonęli po wydarzeniach tomu pierwszego, a Bożek zdobył nowego, ludzkiego przyjaciela, z którym świetnie się dogaduje. Nawet pozwolono chłopcom na wspólne nocowanie u Bożka. Niestety plany pokrzyżowała kwarantanna, spowodowana pewną chorobą (nie martwcie się, nie jest to covid). Jako jedyni ze stworzeń i dzieci, którzy pozostali zdrowi, Bożek wraz z Tsadskielem i Guciem wyjeżdżają na wieś do ciotki. Tak zaczyna się ich przygoda.

Główny bohater wraz z innymi stopniowo odkrywa sekrety domku w środku zaśnieżonego, zimowego lasu. Okazuje się, że nie wszystko jest tak zwyczajne, na jakie wygląda. Przyjemnie było razem z bohaterami poznawać sekrety ciotki oraz jej nietypowych lokatorów (mrugnięcie w stronę czytelników „Oczu urocznych” – trzeciego tomu cyklu „Dożywocie”), którzy zachwycają swoją indywidualnością i wyjątkowością. Przyjemnie było ich spotkać po raz kolejny, zwłaszcza, że uwielbiam Bazyla, chociaż tutaj był trochę „ugrzeczniony”.

W początkowej części książki śledzimy przygotowywanie świąt w czasie, gdy wielu z nas celebruje Boże Narodzenie. Tutaj jednak jest to święto całkiem inne, nazywają je przesileniem zimowym, a wiąże się z najkrótszym dniem i najdłuższą nocą w roku. Dawniej (a może i obecnie) obchodzili (obchodzą) je Słowianie. Autorka zapewne starała się pokazać, że zimowe święta nie muszą mieć charakteru wyłącznie religijnego oraz nie trzeba być wierzącym, aby brać w nich udział, spędzać czas z rodziną i kultywować tradycje. Pokazuje ich inny wymiar. Opowiada także o przedchrześcijańskich korzeniach świętowania Bożego Narodzenia, a także o tym, że Anioły Stróże nie są „tworem” wyłącznie związanym z chrześcijaństwem.

Jak to u Marty Kisiel bywa nie mogło obyć się bez wszelakich nawiązań literackich. Wykorzystane teksty zostały wymienione na końcu książki, autorka czerpie tutaj między innymi z twórczości Norwida, Morsztyna oraz Bürgera. „Wykorzystany” został także Mickiewicz i jego „Dziady” (część II) oraz wyłapany przeze mnie „Powrót taty”. Pewien fragment, związany z prawem niespodzianki, przywiódł mi od razu na myśl „Wiedźmina” Andrzej Sapkowskiego.

W tym tomie, tak jak w poprzednim, występują elementy mitologii słowiańskiej, tym razem są to płaczki, wodnice oraz wiła.

Bożek i tym razem przekazuje nam cenne życiowe lekcje. Uczy wybaczania, pokazuje jak bardzo, mimo tego, że niekoniecznie się dogadujemy z członkiem naszej rodziny, może być on dla nas ważny i wręcz niezbędny. Dzieci mogą zobaczyć także, że spanie poza domem bez rodziców nie musi być wcale takie straszne.

Jest to świetna pozycja dla wielbicieli tomu pierwszego (co oczywiste) oraz tych, którzy marzą o ponownym spotkaniu z bohaterami „Oczu urocznych”.