Fantazmat Wielkiej Lechii. Jak pseudonauka zawładnęła umysłami Polaków recenzja

Ach, Wielka Lechia, duma Słowian, Potężne Państwo, co wynalazło koło, sedes i zupki chińskie (niech was nie zmyli nazwa!), przybiło pionę z Aleksandrem Wielkim i cesarzyło połowie Europy (to te podrasowane mózgi, mózgi podrasowane srebrną nitką w tradycyjnym stroju słowiańskim), i komu to przeszkadzało? Ano Watykanowi z tym jego fejkowym chrztem i zazdrosnym wymazywaniem gumką każdego jednego dowodu na wszechpotęgę dumnych Lechitów. 

„Fantazmat Wielkiej Lechii” to potrzebna książka. Turbolechici nie są tak obecni w świadomości społecznej jak chociażby proepidemicy, więc łatwiej im wplątywać się w oferty wydawnicze czy wynajmowane sale uniwersyteckie. Stąd też Wójcik tak dużo poświęca miejsca tłumaczeniu, co to w ogóle za ludzie i o co im chodzi. Nie znaczy, że na tym poprzystaje – jeżeli ktoś dobrze zna się z turbolechitami z Internetu, wciąż pewnie go zainteresują analizy wysuwanych przez nich dowodów. Nie wszystkich (no bo jak tu nadążyć za tą hydrą), ale znajdzie się chwila i na poszczególne kroniki, i na dokumenty o koronacji, i na napisy nagrobne... Nie jest to tak urokliwe jak memy, ale niezbędne i włóżcieże trochę wysiłku w merytoryczne śmianie z turbusów. Cenny jest przeplatający książkę wątek analizy historycznej pokazujący, że interesować się historią każdy może, ale bez porządnego warsztatu do analizowania źródeł szybko to hobby może przekształcić się w fanbojowanie bajkopisarstwa. 

Każdy z nas z tego lub innego powodu lubi historię i niestety zbyt wielu z nas wydaje się to łatwą dziedziną, którą każdy może uprawiać przy odrobinie dobrych chęci. „Fantazmat Wielkiej Lechii” to ostrzeżenie nie tylko przed działalnością grupy (jeszcze i miejmy nadzieję, że tak zostanie) dziwaków, ale także przed siedzącym w każdym z nas pragnieniem, by najpierw budować wyobrażenia, a potem dobierać do nich fakty. 

[Recenzja została po raz pierwszy (15.12.2019) opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]