Recenzja książki Krew i Popiół

Za górami, za lasami, za siedmioma morzami... w państwie zwanym Solis żyła sobie Penellaphe, w skrócie Poppy. Ta dorastająca Panna ze względu na swój wyjątkowy dar ma za zadanie przejść Ascendację i dla dobra całego kraju oddać się bogom. Z tego względu zostaje przetrzymywana pod kluczem, odmawia jej się najprostszych rzeczy i przyjemności, streszczając jej egzystencję do modlitw i studiowania historii. Jak można się domyślić, dziewczyna nie chce być postrzegana jako rzecz, a jako osoba. W konsekwencji spotykają ją z tego powodu różne przykrości. Wkrótce w jej życie wkracza przystojny strażnik, pod którego wpływem Poppy ma szansę posmakować życia.

Przez większość książki autorka nie wyjaśnia czytelnikom nic na na temat świata przedstawionego. Czym jest Ascendacja? Dlaczego jest taka ważna? Jakie jest tło historyczne? Zwyczaje? Prawa? Niewiadomo. Niestety wprowadza to ogromny chaos w całej historii, co na dalszą metę wcale nie zachęca do kontynuowania lektury. Fabuła rozwija się dopiero w okolicach dwudziestego siódmego rozdziału, przez całą resztę Penellaphe krąży jak niespokojny duch.

No właśnie. Główna bohaterka mimo, że jest uważana za przyszłość całego świata nader skłonnie wykorzystuje wszystkie okazje, by wydostać się na zewnątrz. To przedstawia bardzo mylny obraz, bo wiecie jeśli na czymś mocno nam zależy to pilnujemy tego jak oka w głowie.

Bohaterowie drugoplanowi stanowią tylko... tło. A szkoda, bo widać tu potencjał do oddzielnych mini historii w tym uniwersum. Natomiast główne postaci mogą wydawać się rozwinięci, ale odniosłam wrażenie, że w niektórych momentach reprezentują tylko jedną cechę swojego charakteru.

Autorka próbuje przedstawić nam bardzo ważne przesłanie- Poppy chce być traktowana po prostu po ludzku. Jednak odkąd na scenie pojawia się Hawke skupia się tylko ona na podziwianiu go, dąży wyłącznie do zbliżenia z nim. W konsekwencji główne przesłanie gubi się.

Sceny miłosne nie są najgorsze, ale pod koniec nabierają toksycznego wyrazu... co nie byłoby drażliwą wadą, gdyby nie fakt, że książka jest kierowana do nastolatek.

Na okładce znajdziemy stwierdzenie, że jest to historia high fantasty. Jednak przez fabularne niedomówienia nie zgadzam się z nim.