Małe kobietki recenzja

„Małe kobietki” to jedna z tych książek, po które nie udało mi się sięgnąć na odpowiednim etapie życia, a przy tym należąca do tej grupy powieści, które postanowiłam koniecznie nadrobić. Przyznaję, że częściowo zmobilizowała mnie nowa adaptacja filmowa z 2019 roku, ponieważ staram się trzymać zasady „najpierw książka, potem film”. Jak jednak widać, tutaj także wkradło się pewne przesunięcie czasowe (od premiery filmowej minęło już całkiem sporo), w końcu jednak udało mi się przeczytać powieść i zdecydowanie było warto ją nadrobić!

Na początku muszę zaznaczyć, że nie można oceniać „Małych kobietek” według współczesnych standardów, ponieważ wtedy wiele jej części trzeba by było zlać lodowatym prysznicem krytyki. Czytelnik jednak musi pamiętać, że po raz pierwszy została ona wydana w 1868 roku. Tamte czasy już nie wrócą (i pod wieloma względami nie ma tu czego żałować), dlatego choćby nie wiem jak bardzo nie podobał się nam sposób przedstawienia roli kobiet w społeczeństwie przez Louisę May Alcott, to jednak należy pamiętać, w jakich okolicznościach powieść powstała.

„Małe kobietki” to urocza i ciepła, jednakże nie pozbawiona goryczy prawdziwego życia, historia opowiadająca o losach czterech nastoletnich sióstr March. Każda z dziewcząt jest zupełnie inna, co dodaje kolorytu ich perypetiom, dzięki czemu osobiście dość szybko wybrałam ulubioną i najmniej lubianą spośród rodzeństwa. Fabuła może niektórych znudzić, ponieważ płynie spokojnie, bez większych zwrotów akcji, do których jesteśmy obecnie przyzwyczajeni, ale moim zdaniem właśnie to dodaje jej uroku. Ze względu na powyższe cechy nie jest to książka dla wszystkich, ale warto spróbować się z nią zapoznać, bo jestem pewna, że jest w stanie wielu dziewczętom i kobietom ukoić nerwy czy pozwolić zrelaksować się po ciężkim dniu. U mnie trafiła na idealny moment i dzięki charakterystycznemu klimatowi pozwoliła przenieść się w czasie, a przy tym oderwać się na kilka godzin od codzienności. W stylu Louisy May Alcott po prostu jest „to coś” - w zwykłych scenach potrafi zawrzeć jakąś magię, która sprawia, że czytelnika otula płynące z nich ciepło. Może i nie umieszczę „Małych kobietek” na szczycie listy moich ulubionych powieści, ale za to zdecydowanie zajęły one specjalne miejsce w moim sercu.