Niewinność zagubiona w deszczu recenzja

Po tę książkę sięgnęłam z czystego przypadku. Będąc na wizycie lekarskiej u pani neurolog, jak zawsze wdałyśmy się w pogaduszki, tym razem o książkach. Pani doktor poleciła mi książkę Eduardo Mendozy "Niewinność zagubiona w deszczu". Jej zachwyty pozwalały mi mniemać, że to będzie dobra lektura. I nie zawiodłam się. To opowieść niby prosta, a jednak wyjątkowa, z banalnym tematem, ale ujętym w nieszablonowy sposób. Temat stary jak świat: zakazana i grzeszna miłość, która nie miała prawa się wydarzyć.

Akcja powieści toczy się małym, hiszpańskim miasteczku, położonym w Katalonii. Lata 50. poprzedniego wieku. Jest skwarne lato, trudny do zniesienia upał, duchota, oblepiająca ciało. Miasteczko nawiedzają gwałtowne ulewy i niszczycielskie powodzie.
Pewnego dnia do posiadłości Augusto Aixela przychodzi z wizytą siostra Consuelo - przeorysza Sióstr Miłosierdzia, zajmujących się Szpitalem. Ma do dziedzica pilną sprawę. Marzy o przebudowaniu starego Szpitala, popadającego w ruinę w przytułek dla starców, którymi nie ma się kto zająć. Szuka wsparcia finansowego, prosi o pomoc.

Augusto wywiera na siostrze ogromne wrażenie. W jej oczach jest przystojny, uprzejmy i bogaty. Zakonnica odwiedza go coraz częściej, przynosząc teczkę z kosztorysem z wciąż na nowo nanoszonymi poprawkami. Nie podejrzewa, że dziedzic może być wilkiem w owczej skórze. Nie podejrzewa, że to przebiegły diabeł wcielony, który nie może przepuścić okazji do złowienia rzadkiej zdobyczy, jaką jest siostra zakonna. Czy Consuelo potrafi się oprzeć urokowi hiszpańskiego Casanowy? Czy namiętność weźmie górę nad rozsądkiem? Jak rozwinie się ta relacja? I jaką rolę w tej historii odgrywa Rozbójnik z katalońskich gór?

"Niewinność zagubiona w deszczu" czerpie z tradycji różnych gatunków literackich. Autor w swojej opowieści zawiera elementy powieści obyczajowej, kryminalnej, humor sytuacyjny. Czasami jest melodramatycznie, a czasami zabawnie. Bohaterów jest niewielu, ale są bardzo wyraziście zarysowani. Polubiłam siostrę zakonną za determinację w dążeniu do celu i za dobre serce, które okazywała innym. Augusto mnie zwyczajnie zniesmaczył.
Autor w swojej opowieści pokazuje całe spektrum ludzkich emocji. Mamy tu gwałtowną namiętność, troski, niewytłumaczalne lęki, rozpacz, wyrzuty sumienia, kłamstwa, obłudę, ale i wspaniałomyślność i dobroć.

Jedynym mankamentem, który mi przeszkadzał podczas czytania, był brak formatowania tekstu. Całe ściany tekstu, bez podziału na akapity i dialogi, sprawiały, że tę historię czytało mi się niekomfortowo. Pomimo tej niedogodności uważam, że tę krótką opowieść warto przeczytać.

"Niewinność zagubiona w deszczu" Eduardo Mendozy to niewielka objętościowo, ale treściwa książka. Z pewnością spodoba się Czytelnikom, ceniącym angażujące historie, pełne ludzkich namiętności.
Ja w przyszłości będę chciała poznać inne książki Mendozy.