Niespokojni ludzie recenzja

„Niespokojni ludzie” Fredricka Backmana to powieść, po która sięgnęłam po zauroczeniu „Mężczyzną zwanym Ove” i już na wstępie recenzji mogę napisać, że nie zawiodłam się. Historia niby inna, a jednak podobna w sprawach, które porusza. Mamy w powieści zatem jednostki w jakiś sposób się wyróżniające czy to przez ich zachowanie, czy też postępowanie. Ale czy aż tak bardzo się wyróżniające, żeby się z nimi nie identyfikować? Autor nieco wyjaskrawił pewne cechy i sytuacje, w celu zwrócenia uwagi czytelnika na ważne problemy. Mamy tutaj zatem samobójstwo i próbę samobójczą, które wpływają na przyszłe wybory innych osób. Jest samotność i jakiś bezsens życia, sprawiające że człowiek podejmuje takie, a nie inne decyzje, udaje kogoś kim nie jest, żeby odnaleźć siebie, spokój i ów zgubiony sens egzystencji. Pojawia się miłość. Próba jej utrzymania, dotrzymania kroku drugiej osobie, tęsknota za kimś, kto odszedł, obawa przed tym, czy damy radę w związku. Jest relacja ojciec-syn, jak to bywa w stosunkach rodzic-syn, pełna szarpania, niezrozumienia, ale jednocześnie docierania się, aż wreszcie osiągnięcie akceptacji i empatii. Niedoskonałych wprawdzie, bo doskonałymi nie mogą być żadne relacje. Są obawy przed byciem rodzicem. Jest strach przed stratą dzieci. A to wszystko objawia się nam w dość niecodziennym napadzie i akcji wzięcia oraz uwolnienia zakładników. W moim mniemaniu to tylko pretekst, żeby zwrócić czytelnikowi uwagę na to, co w życiu jest tak naprawdę ważne.

Autor w powieści zawarł wiele tzw. złotych myśli, cytatów, które można wykorzystywać. Myli się jednak ten, kto sądzi, że są one wyrażone poprzez mądre słowa, pompatyczne jak filozoficzne stwierdzenia, których większość nie rozumie. Są to proste słowa, zdawałoby się, że wyjęte z naszej głowy, ale jakże dobitnie unaoczniające nam, co tak naprawdę w życiu jest ważne. I niby uśmiechamy się, bo powieść jest zabawna, lecz to nie jest głośny śmiech jak z głupiego żartu, który szybko zapominamy. To śmiech poważny, zmuszający do refleksji, nierzadko ironiczny, często skłaniający do zadumy, a nawet opamiętania się.

Kto zatem jest bohaterem powieści? Most? Idioci, jak próbuje wmówić nam sam autor? Mężczyzna na moście? Bohaterami nie są idioci, lecz ludzie wciąż poszukujący tego, co pozwoli im żyć w zgodzie z samym sobą i w miarę szczęśliwie. Tak jak większość z nas. A może wszyscy jesteśmy idiotami? Więc jednak idioci?