Powrót do Miłoradza recenzja

Drugi tom odysei żuławskiej.

Nasi bohaterowie skazani na tułaczkę w wielkim mrozie muszą zmierzyć się nie tylko z wielką zimą, zagrożeniem ze strony Sowietów ale także ludzi, którzy uciekają razem z nimi.
Głód zagląda wszystkim w oczy, choroby dziesiątkują populację, konie padają.

Doceniam, że autorka pokazała nam historię z nieco innej perspektywy, w dużej mierze cywili narodu niemieckiego.

Widzimy, jak wojna wpłynęła także na nich.

W tym tomie fabuła się skupiła się na wędrówce, podczas której tysiące ludzi próbowało uciec przed armią czerwoną.

Wielu z nich zginęło w drodze, z mrozu, głodu, w wyniku choroby czy spotkania niewłaściwych ludzi.

Nasi bohaterowie pierwszego tomu są doświadczani przez los brut*lnie a koniec końców wizja dotarcia do bezpiecznego miejsca oddala się coraz bardziej i niektórzy zmuszeni są wrócić spowrotem do Mielenz.

Tam już jest teraz Polska, więc są zmuszeni nauczyć się języka, nowych nazw.

Okupiona bólem historia Żuławian, otulona warstwą obyczajową pozwala nam w sposób lekki a jednocześnie bardzo emocjonalny poznać nastroje, jakie panowały w tamtym czasie.

To, co musieli przeżyć, boli aż do dziś.

Nie wyobrażam sobie być na ich miejscu, przeżyć tę wędrówkę stratę bliskich, stanąć oko w oko ze śmierc*ą tylko po to, by doznając wszelkich trudów i krzywd, musieć wrócić spowrotem na swoje ziemie ale w nowej rzeczywistości, z niczym i nie będącym pewnym niczego.

Stracić swoje domy, dobytki, rodziny, nadzieję.

Czy gdyby nie wyruszyli w drogę byłoby lepiej?
Co zastaną po powrocie?

Ta książka wywołuje łzy, rozpacz kobiet jest współodczuwalna a Sylwia Kubik potrafi jak nikt przekazać emocje, zarówno te dobre jak i te złe.

Książka jest przesiąknięta cierpieniem ale trudno się dziwić, wszak w tamtym czasie, tuż na końcu wojny, cierpienie było wszechobecne.

Ten tom był bardziej jednostajny, akcja odbywała się jednym tempem, z małymi zrywami gdzieś pod koniec.
Prawie cała fabuła skupiła się na wędrówce i chyba mogę powiedzieć, że oba tomu można było napisać razem, nie trzeba było tego rozdzielać.

Momentami mi się ciut dłużyło czytanie chociaż nie czułam niechęci, co to to nie.

Warto przeczytać dylogię, zwłaszcza gdy interesują Was losy okołowojenne. Emocje gwarantowane, przygotujcie też chusteczki.

Oczywiście całość jest wydana przepięknie, jak to książki Flow - przyzwyczaiłam się do wysokiegi standardu, pięknej oprawy wewnątrz i na zewnątrz.
No i te barwione brzegi, nigdy mnie nie nudzą.