Recenzja książki Czarne miasto

Baśniowa, piękna, zachwycająca, nostalgiczna, przepełniona skrajnymi uczuciami i ogromem emocji, choć najwięcej w niej smutku o barwie śmierci, straty i żałoby, niewiele mniej tęsknoty, która odbiera oddech, a nawet depresji niepozwalającej normalnie funkcjonować.
Ta książka pokazuje, jak trudne mogą być relacje rodzinne, które doprowadzają do rozstań i ucieczek, a jednocześnie z jaką łatwością obcy człowiek staje się kimś bardzo bliskim, niemal rodziną, jak to jest być samotnym, i jak mimo tylu nieszczęść i przeciwności losu tli się nadzieja.

Ta książka jest wszystkim tym, co mnie ostatnio w nich zachwyca. Jest opowieścią snutą bez zbędnego pośpiechu z nutką tajemniczości, szczyptą słowiańskiej mitologii i garścią lokalnych legend. Napisana pięknym językiem, bogatym w metafory, barwne opisy, ciekawe postaci i mnóstwo wątków, opowiada o dwóch miastach, Czarnym i Białym, ale najbardziej poznajemy historię Czarnego Miasta i jego mieszkańców, na losy których wpływ miały dziwne i tragiczne wydarzenia Roku Zaćmienia.
Sny przeplatać się będą z życiem realnym, wspomnieniami i opowieściami.

„Podświadomość wsącza w nas wielokolorową miksturę baśniowych, symbolicznych obrazów, które potem podczas snów lub marzeń na jawie, znajdują ujście". Bo "każdy z nas ma w sobie podziemny labirynt".

W Czarnym Mieście stoi kamienica, a w niej jest pewne mieszkanie, z którego można dostać się do tuneli Podziemnego Miasta. W jednym z mieszkań żyje "ciocia" Genowefa, znachorka i potomek rodu, zamieszkałego Czarne Miasto od stuleci. To dzięki niej przy herbacie i cieście siostry BeBe (Bianka i Belinda) poznają jego historię. W tych opowieściach jest Wiedźma, jest Święte Drzewo i Śpiący Wojownicy. To dzięki nim mimo, że opuszczają to miasto i żyją teraz W Białym Mieście, muszą do niego powrócić, by odnaleźć swoją matkę, Wandę.
Poplątane są te losy tej śląskiej rodziny.

Nawet nie wiem, czy udało mi się odkryć wszystkie znaczenia tych historii napisanych mocno symbolicznym językiem. Mam nadzieję, że już niebawem się o tym przekonam, gdy będę czytać kolejną część.