Recenzja książki Wieża strachu

Zastanawialiście się kiedyś co się dzieje z człowiekiem w śpiączce? Co się dzieje z jego mózgiem? Czy jest w stanie odróżnić to czy żyje naprawdę, a może jednak to jest wytwór jego wyobraźni w śpiączce?

W jednym z warszawskich apartamentowców zostają odnalezione zwłoki kobiety i mężczyzny. Od samego początku samo miejsce zbrodni, ułożenie ciał i zbrodnia budzą konsternację oraz wątpliwości śledczych co do przebiegu wydarzeń. Sprawa zostaje przydzielona Prokurator Gabrieli Seredyńskiej, która zrobi wszystko, aby dotrzeć do prawdy.
Nie będę pisała o zbrodni ani o fabule nic więcej, bo chciałabym, żebyście mogli sami odkrywać kolejne makabryczne puzzle układanki.

Pani Prokurator ma twardy orzech do zgryzienia, a ta sprawa jest zupełnie inna. Będzie wymagała od niej przekroczenia granicy ludzkiego umysłu, aby ją rozwiązać. Brak dostatecznych dowodów umożliwiających identyfikację sprawcy frustruje Panią Prokurator, a na domiar wszystkiego jedyny świadek zdaje się balansować na granicy własnej świadomości.

Majstersztyk jeśli chodzi o zagadkę kryminalną i w zasadzie do samego końca czułam, że autor wodzi mnie za nos. Ta cienka granica między snem a rzeczywistością w pewnym momencie mi się zatarła i miałam problem z ogarnięciem fabuły, dosłownie. Autor rozwalił mnie rozwiązaniem i pozostawił z mętlikiem w głowie. Dawno nie czułam takiego rozbicia po przeczytaniu książki, ostatni raz chyba po "W labiryncie" Carrissiego.

Może nie ma tu zawrotnej prędkości akcji, ale za to autor umiejętnie podrzucał kolejne tropy, które burzyły moje domysły co do tożsamości ofiar i samego sprawcy.

W dalszym ciągu jestem pod ogromnym wrażeniem warsztatu autora, który w tak piękny i inteligentny sposób opisuje samą konstrukcję zbrodni, miejsce i przebieg wydarzeń. Co prawda były momenty zastoju w czytaniu, ale nie był on związany z samą fabułą, a prywatnymi myślami zaprzątającymi mi głowę.

Moja sympatia do Pani Prokurator nie ustaje i myślę sobie, że to wyróżniającą się postać na tle głównych kobiecych postaci w polskich kryminałach. Kobieta, która jest inteligentna, ambitna, zawzięta i w pełni skupiona na pracy, bardzo szybko ucząca się na własnych błędach. Podziwiam i sama chciałabym pracować z takimi Prokuratorami, jak ona.

Nie pozostaje mi nic innego jak napisać, żebyście czytali Borkowskiego, bowiem Wieża Strachu to świetnie skonstruowana zagadka kryminalna, niebanalni bohaterowie i motyw śpiączki powodują, że to kawał dobrego wciągającego kryminału.