Wieża strachu

"Wieża strachu" autorstwa Przemysława Borkowskiego to już trzecia część serii "Prokurator Gabriela Seredyńska". Myślę, że tym razem to całkowicie odmienna sprawa do rozwiązania trafiła w ręce bardzo bystrej pani prokurator. Tym bardziej, że pojawiają się tu rozmaite rozważania na temat istnienia świadomości, co powoduje trochę jakby powiedzieć galimatiasu z bohaterami. W pewnym momencie nawet właściwie nie było wiadomo kto jest kim i co się właściwie stało.
"Wieża strachu" spodobała mi się, mimo pokręconej i tajemniczej fabuły a na dodatek polubiłam tę niby zimną panią prokurator...

Moim zdaniem najsłabsza z cyklu książek o prokurator Serdyńskiej, a może to ja poczułam się zmęczona podążaniem ścieżkami pogubionego umysłu.
Niezły thriller, akcja pogmatwana, dużo rozważań, które powodowały, że chwilami już nie wiedziałam, co jest rzeczywistością a co maligną zmęczonego umysłu. Zakończenie, ostatecznie, okazało się przewidywalne.

„Myślisz, że to możliwe? (…) Żeby naprawdę nie wiedzieć, czy to, na co patrzymy, jest prawdą, czy nie?”.

„Warszawski Manhattan” – osiedle ekskluzywnych apartamentowców, szklanych wież z widokiem wartym fortunę. A wśród nich 44 piętrowa twierdza, gdzie na 30 piętrze mieszka pewne małżeństwo. Oboje przed 40 – prawniczka i malarz. Ludzie, których po wielu latach wspólnego życia wypełnionego cieniami i blaskami tzw. „miłości” – dziś już „nie łączy ani łoże, ani stół”. Nie mają dzieci, wspólnych pasji, ani tematów do rozmów. Ich relacja to szczątkowe komunikaty, obojętność, rezygnacja, zniecierpliwienie i irytacja sobą nawzajem. Żyją więc z dnia na dzień w tej swojej wieży nad 30-piętrową przepaścią, wywyższeni, wyalienowani, osamotnieni, odizolowani od innych, „zwykłych” ludzi.

Pewnego dnia do ich mieszkania wkracza policja. Odkrywa tu zwłoki kobiety i mężczyzny. Początkowo sprawa wydaje się banalna. Wszystko wskazuje na typową zbrodnię małżeńską. Z czasem jednak, raczej szybciej niż później, pojawiają się komplikacje..
Tą tajemniczą sprawę dostaje kobieta, której nagminnie zdarza się zapomnieć, że prokurator pracuje gównie za biurkiem: Gabriela Seredyńska, a więc nie byle kto. Rozpoczyna się śledztwo pełne nieoczekiwanych zwrotów akcji. Tu nawet obraz miejsca zbrodni nie pasuje do żadnego ze znanych doświadczonemu prokuratorowi jej typów.

Co tu się właściwie stało?
Czy ta majestatyczna szklana wieża – złośliwa, mroczna, skrywająca tajemnic...

Jest cały wachlarz kryteriów wpływających na mój odbiór danej książki. Czasami dwie zupełnie różne pod każdym względem podobają mi się równie mocno, innym razem takie zbliżone fabularnie oceniam skrajnie inaczej. Osobno kategorię stanowią powieści, które zachwycają wszystkich, a mnie ani trochę. Może chodzi o to, że wiele pozytywnych opinii zwiększa oczekiwania, a może po prostu nie rozumiem niektórych trendów.

Twórczość Przemysława Borkowskiego znam jedynie z serii z prokurator Seredyńską i jest to trudna znajomość. "Rytuał łowcy" bardzo źle mi się czytało, trudno było mi się wczuć w narrację, ale ostetecznie fabularnie było naprawdę dobrze. Przy "Śmierć nie ucieknie" sytuacja się odwróciła - przebrnęłam przez nią szybko, ale nie spodobała mi się. Za to "Wieża strachu"...

Niby to już trzeci tom serii, a główna bohaterka jest dla mnie wciąż zagadką. Wiadomo że w kryminałach najważniejsze jest śledztwo i wszystko, co z nim związane, ale skoro jakaś postać pojawia się w kilku książkach danego autora to chyba po to, by czytelnik się jakoś z nią związał, a nie tylko po to, by reklamować je jako cykl. Wspominam o tym też dlatego, że przy tak monotonnej fabule jak w przypadku "Wieży strachu", autor sam pozbawia się możliwości wprowadzenia czegoś ciekawego w prywatnym życiu śledczych, co mogłoby nie tylko być urozmaiceniem, ale nawet uratować książkę w oczach czytelnika.

"Wieża strachu" nie przekonała mnie niczym. Czytałam jakiś czas temu podobne p...

W centrum Warszawy w jednym z mieszkań, znajdującym się na trzydziestym piętrze wieżowca zostają znalezione zwłoki kobiety i dwóch mężczyzn. Ale czy na pewno? Prokurator Gabriela Seredyńska próbuje rozwiązać zagadkę tajemniczych śmierci, mimo że tropy nie są jednoznaczne, a przesłuchanie świadka-pewnika okazuje się jednym z trudniejszych elementów śledztwa. Każdy trop ucina się zaraz po jego odkryciu.

Akcja toczy się dwutorowo - z jednej strony dowiadujemy się, jak doszło do zbrodni, z drugiej prowadzimy śledztwo z Seredyńską. Do końca nic nie jest jasne, a nawet jeśli po głowie kołaczą się domysły, to niekoniecznie są one właściwe. Dla niektórych opisy onirycznych wizji jednego z bohaterów mogą być nużące albo absurdalne, ale bez nich cała fabuła nie miałaby sensu, więc warto na tę książkę spojrzeć całościowo. A całościowo jest ona po prostu dobrze przemyślana i skonstruowana, ma dobre dialogi, opisy i postaci - każda na swoim miejscu, z krwi i kości.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Przemysława Borkowskiego i już wiem, że nie ostatnie. Ta książka jest po prostu genialna! Przez prawie 400 stron ciągle coś się dzieje i nie ma zbędnych wątków pobocznych. Wieża strachu to wciągający thriller, od którego trudno się oderwać. Czytając go, znaki zapytania mnożyły się w mojej głowie z każdą kolejną stroną. Autor stworzył duszną i hermetyczną atmosferę niebezpiecznego szaleństwa. To jest bardzo dobra książka, którą możn...

Fascynujący thriller, który zmusi czytelnika do smutnej refleksji, że często nie doceniamy tego, co mamy, ale jednocześnie natchnie nadzieją, że nigdy nie jest za późno, aby żyć po swojemu i na własny rachunek.

Prokurator Gabriela Seredyńska, jako osoba dokładna i logicznie myśląca, ma ogromną szansę rozwikłać zagadkę skomplikowanego morderstwa w apartamentowcu na trzydziestym piętrze. Tym razem jej sumienność i opanowanie mogą nie wystarczyć, bo kontrolowanie przebiegu śledztwa, w którym nic nie jest takie, na jakie wygląda, a trupy się mnożą, okazuje się frustrujące. Nic tu nie jest pewne – ani tożsamość ofiar, ani przyczyny zgonu, a już tym bardziej motywy… Brakuje śladów walki czy awantury, obrażeń widocznych na pierwszy rzut oka oraz świadków. Co takiego złego wydarzyło się w małżeństwie ambitnej prawniczki i rokującego malarza, a dokładniej w ich drogim, budzącym zachwyt i zazdrość mieszkaniu?

Niepohamowana wyobraźnia autora jest dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Wyraźnie czuję też, że pociąga go mroczna strona ludzkiej psychiki – czasami, uciekając od rzeczywistych problemów, zatracamy się w szaleństwie, a już na pewno miłość od nienawiści, bliskiej obłędowi, dzieli tylko jeden krok.

Powieść czyta się doskonale, z niecierpliwością śledzi postępujące dochodzenie, łączy fakty, nie będąc jednak pewnym do końca formułujących się wniosków…

W centrum Warszawy, na trzydziestym piętrze eksluzywnego apartamentowca, w jednym z mieszkań policja znajduje zwłoki kobiety i mężczyzny. Śledztwo wydaje się, że będzie proste…

Dziewczyny na Insta mocno zachwalały tę książkę i w końcu za nią złapałam. Jeżu w malinach, co tu się podziało, to mózg staje w poprzek 😳 To jest powieść, w której główna postać kwestionuje właściwie wszystko. I to samo autor robi z czytelnikiem - w pewnym momencie już niczego nie byłam pewna. Wątpiłam w każde zdanie, które wychodziło z ust bohaterów.

Muszę przyznać, że jestem tak zaskoczona kierunkiem, w jakim pognała fabuła, że aż nie wiem co napisać. Powiem więc krótko: czytajcie! To Wam zryje beret, a liczba wuteefów będzie przytłaczająca.

Kłaniam się nisko Panie Borkowski. To był majstersztyk!

Znacie takie historie, gdzie po przerzuceniu ostatniej strony w głowie piszczy tylko "co tutaj się właśnie zadziało?!"? Otóż "Wieża strachu" Przemysława Borkowskiego jest jedną z tych pozycji. W tej książce nic nie jest takie, jak wydawać by się mogło na pierwszy rzut oka. A jest na czym to oko zawiesić 😉 - znajdujemy się tu bowiem na na trzydziestym piętrze ekskluzywnego apartamentowca, w samym centrum Warszawy.

Akcja rozgrywa się przede wszystkim na dwóch płaszczyznach, jedną jest - przywodzący mi trochę na myśl escape room- loft w wieżowcu, drugą jest świadomość głównego bohatera. Docieranie do prawdy także toczy się dwutorowo, mamy tu dochodzenie prokurator Seredyńskiej, które przeplata się z wewnętrznym śledztwem, odbywającym się w psychice Krystiana Zapały.

Co tak naprawdę wydarzyło się w tym apartamencie? Kim są ofiary, kto jest mordercą? Czy to w ogóle rzeczywiście się zdarzyło?

Początkowo śledczy przyjmują, że mają do czynienia z typową zbrodnią małżeńską, jednak kolejne makabryczne, trudne do wytłumaczenia odkrycia, wywracają ich wszystkie hipotezy do góry nogami.

Otóż niewielu rzeczy można tu być pewnym, to uczucie zdumienia, labilności czy wręcz wątpliwości będzie towarzyszyć czytelnikowi aż do końca.

Filozoficzne rozważania niedoszłego artysty-malarza, skupiają się na kwestii samoświadomości, doświadczenia własnej egzystencji i te...

Zastanawialiście się kiedyś co się dzieje z człowiekiem w śpiączce? Co się dzieje z jego mózgiem? Czy jest w stanie odróżnić to czy żyje naprawdę, a może jednak to jest wytwór jego wyobraźni w śpiączce?

W jednym z warszawskich apartamentowców zostają odnalezione zwłoki kobiety i mężczyzny. Od samego początku samo miejsce zbrodni, ułożenie ciał i zbrodnia budzą konsternację oraz wątpliwości śledczych co do przebiegu wydarzeń. Sprawa zostaje przydzielona Prokurator Gabrieli Seredyńskiej, która zrobi wszystko, aby dotrzeć do prawdy.
Nie będę pisała o zbrodni ani o fabule nic więcej, bo chciałabym, żebyście mogli sami odkrywać kolejne makabryczne puzzle układanki.

Pani Prokurator ma twardy orzech do zgryzienia, a ta sprawa jest zupełnie inna. Będzie wymagała od niej przekroczenia granicy ludzkiego umysłu, aby ją rozwiązać. Brak dostatecznych dowodów umożliwiających identyfikację sprawcy frustruje Panią Prokurator, a na domiar wszystkiego jedyny świadek zdaje się balansować na granicy własnej świadomości.

Majstersztyk jeśli chodzi o zagadkę kryminalną i w zasadzie do samego końca czułam, że autor wodzi mnie za nos. Ta cienka granica między snem a rzeczywistością w pewnym momencie mi się zatarła i miałam problem z ogarnięciem fabuły, dosłownie. Autor rozwalił mnie rozwiązaniem i pozostawił z mętlikiem w głowie. Dawno nie czułam takiego rozbicia po przeczytaniu książki, ostatni raz chyba po "W labiryncie" Carrissiego.

Może nie ma tu zawro...

Zdarzyło Wam się kiedyś zacząć jakąś serię od któregoś z kolei tomu?🙈

[ współpraca reklamowa z @czwartastronakryminalu ]

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora i, szczerze mówiąc, w momencie gdy zgłaszałam się do jej recenzji nie miałam pojęcia, że to kolejna część serii 🙈 A WIEŻA STRACHU to trzecia odsłona zmagań prokurator Gabrieli Seredyńskiej z polskimi zbrodniami. Czy jednak odczułam to, że nie czytałam poprzednich części?🤔

Odpowiedź brzmi: ani trochę! Być może gdybym znała poprzednie odsłony serii to wyłapałabym w WIEŻY STRACHU jakieś smaczki z przeszłości Pani prokurator czy jej poprzednich spraw. No cóż, nie czytałam, nie wiem czy takie były, a nawet jeśli, to ich nie wyłapałam 😅

Nie zepsuło mi to też zabawy z czytania tej książki. Wciągnęła mnie ona niesamowicie, a autor skutecznie mieszał mi w głowie, aż do momentu, gdy ostatecznie się poddałam i stwierdziłam, że nawet nie próbuję oddzielić rzeczywistości od kłamstwa 🙈 W trakcie czytania nieraz mówiłam mamie, że pod koniec książki prawdopodobnie nie będę wiedzieć jak się nazywam😂 Bardzo spodobał mi się wątek, jaki autor wykorzystał w powieści - nigdy dotąd się z takim nie spotkałam, więc to zdecydowanie na plus jako coś kompletnie nowego. Książka bardzo mi się spodobała, była nietuzinkowa i zaskakująca. Idealna lektura na zarwanie nocki 😅

Poprzednie dwa tomy były dużo lepsze,tu autor zawarł zbyt dużo filozoficznych i egzystencjalnych rozważań jak na kryminał.Postać Gabrieli została wręcz zmarginalizowana.Liczę że kolejne tomy będą po prostu thrillerami bez niepotrzebnych eksperymentów.