Niedobry pasterz

“"Wódka jest jak życie- powiedział z udawanym patosem-niby wiadomo, że kiedyś się skończy, ale jak przychodzi co do czego, zawsze jest to nieprzyjemne zaskoczenie."”

“— Ja nie kła­mię. — Ale nie mówi pan wszyst­kie­go. — Mam do tego prawo. — Nie­ca­ła praw­da to kłam­stwo. Da­wa­nie fał­szy­we­go świa­dec­twa. Pan je daje wobec sie­bie. — Li­te­ral­nie rzecz bio­rąc, to przy­ka­za­nie od­no­si się tylko do bliź­nie­go. „Nie dawaj fał­szy­we­go świa­dec­twa prze­ciw bliź­nie­mu swemu”. — Czyli prze­ciw sobie można? Można szko­dzić sobie sa­me­mu? Nie jest to przy­pad­kiem grzech? Skoro je­ste­śmy stwo­rze­ni przez Boga, to czy nie jest grze­chem świa­do­me szko­dze­nie jego dzie­łu? Ksiądz za­sta­no­wił się. — Nie, jeśli ro­bi­my to w do­brej in­ten­cji – od­po­wie­dział. – Na przy­kład gdy na­ra­ża­my życie, bro­niąc swo­jej ro­dzi­ny, nie jest to grze­chem.”

“— Daj spo­kój! – Jego przy­ja­ciel mach­nął ręką. – Je­ste­śmy przy­zwy­cza­je­ni. To nie bi­blio­te­ka, tylko przy­chod­nia dla wa­ria­tów. Dzień bez chryi jest dniem stra­co­nym.”

“Bar­dzo się cie­szę, tym bar­dziej, że wy­gra­łem dzię­ki temu sam ze sobą za­kład. — Co było na­gro­dą? – spy­tał Roz­łuc­ki, sia­da­jąc na krześ­le przed biur­kiem ko­le­gi. — Ekler­ka na dru­gie śnia­da­nie w na­szym szpi­tal­nym barku. Nor­mal­nie biorę jo­gurt. Muszę dbać o linię.”

“Ale mogę ci po­ży­czyć z pry­wat­nych pie­nię­dzy. — A co, jeśli nie oddam? — Bę­dziesz miał wy­rzu­ty su­mie­nia, spad­nie ci sa­mo­oce­na i bę­dziesz się czuł jak ostat­nia szma­ta bez ho­no­ru. Chęt­nie za coś ta­kie­go za­pła­cę.”