Wina wina recenzja

Książka została zrecenzowana w ramach Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl
,,Wina, wina, winda dajcie…’’ wybaczcie ale jak zobaczyłam tytuł książki Małgorzaty Starosta nie potrafiłam się powstrzymać. Chociaż w sumie skoro to Wina wina to może lepiej pasowałby taki fragment piosenki: ,,Będziemy pić, to prosta sprawa, jesteśmy w Polsce, a tu nie pić nie wypada. Będziemy pić, byle nie mało, krążą legendy, że kiedyś gdzieś zostało’’. Nie no dobra, koniec z tymi podchodami, czas przejść do opinii na temat książki.
Główną bohaterką książki jest Agata Śródka z zawodu restauratorka, z zamiłowania celebrytka, której marzy się własna winnica. Kiedy zostaje zaproszona do jednej z nich w celu degustacji, postanawia to wykorzystać. Na miejscu niestety jej plan nie powodzi się, bo zamiast uczyć się czegoś na temat winnicy, zostaje wplątana w aferę kryminalną. Gdyby tego jeszcze było mało, ofiarami są były mąż Agaty oraz jego żona. A to dopiero początek…
Nie od dziś wiadomo, że trzymam się z dala od komedii kryminalnych. Dlaczego? Jakoś do tej pory (poza książkami Alka Rogozińskiego) nie trafiłam na fabułę, która rzeczywiście wywołałaby u mnie uśmiech. Niestety częściej odczuwałam zażenowanie, dlatego też do książki pani Małgorzaty podeszłam dość ostrożnie. Na szczęście przełamałyśmy pierwsze lody, kiedy okazało się, że pierwszą ofiarą w tej historii jest tort. Dostałam takiego ataku śmiechu o który sama bym siebie nie podejrzewała. Kiedy już ochłonęłam okazało się, że czeka mnie jeszcze wiele momentów, które naprawdę będą idealnie wyważone, i nie będą przekraczały granicy dobrego humoru. A to jest bardzo ważne, bo w komedii kryminalnej łatwo popłynąć i zrobić z tego niesmaczną parodię.
Zagłębiając się coraz bardziej w fabułę, naszło mnie takie luźnie skojarzenie, że tytuł Wina wina to taki kryminał a’la Agatha Christie tylko z dodatkiem humoru. Absolutnie nie chciałam nikogo tym zestawieniem urazić. To tylko moja taka luźna myśl, która wzięła się stąd, że czasami w historiach pani Agathy, tak jak i w książce pani Małgorzaty trupowi towarzyszy grono kilka osób, w którym każdy jest podejrzany.
Dawno nie miałam do czynienia z tak dobrze napisanymi postaciami. Autorka na każdego miała pomysł, każdego można było zapamiętać w jakiś szczególny sposób np. po sposobie mówienia, gestykulacji czy wyglądu. Chapeau bas jakby to powiedział Michel Blanc. A może użyłby innego zwrotu. 😋 Ode mnie 10/10